Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012


Ένα βράδυ στη Βαλαωρίτου

Μόλις σταμάτησαν λίγο οι βροχές για σήμερα, γίναμε μούσκεμα, αλλά η διάθεση να αρχίσουμε να τραγουδάμε για ακόμα ένα βράδυ « Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» είναι παρούσα. Στρίψαμε στο αγαπημένο στενό της Βαλαωρίτου και κατευθυνθήκαμε στην οδό Συγγρού.

Τώρα που το συλλογίζομαι, όσες φορές και αν ερχόμαστε εδώ είναι λες και ερχόμαστε πάντα για πρώτη φορά. Όταν είχα πρωτοκατέβει την Βαλαωρίτου  νόμιζα πως είμαι σε μια μικρογραφία του Θησείου ή της Πανόρμου στην Αθήνα, έτσι μου φαίνεται πιο οικεία, πιο ζεστή. Μια μέρα είπαμε πως η Συγγρού χωρίς εκείνη τη σειρά με τα φωτάκια που κρέμονται ανάμεσα σε δύο κτίρια προς το τέλος της, δεν θα ήταν ίδια. Είναι σαν να της δίνουν μια άλλη αίγλη και ας είναι απλά φωτάκια.

Καθόμαστε όπου βρούμε, σχεδόν στριμωχτά, είναι όλα γεμάτα για ακόμα ένα βράδυ. Έρχονται τα πρώτα κρασάκια και όλοι γελάμε πονηρά, τα μικρά ποτηράκια γεμίζουν και αδειάζουν σαν να είναι τρύπια. Λεφτά δεν έχουμε, αύριο τι θα κάνουμε δε ξέρουμε, μα δεν έχουμε καμία διάθεση να χαλαστούμε. Φέρε σερβιτόρε μου ακόμα ένα μισόκιλο!

Οι συζητήσεις μας κυμαίνονται πάνω-κάτω στις ίδιες που κάνουμε κάθε φορά: σχέσεις και πάλι σχέσεις. Μου στείλε αυτός, τι θα κάνω με αυτή, πότε να μιλήσω στον άλλο και πάει λέγοντας. Μονίμως με κάτι να ασχολούμαστε και κάτι να μας τρώει. Κάτι να γεμίζει η σκέψη μας, να πούμε πως είχαμε κάτι να μας βασανίζει. Και πάντα καταλήγω στο πόσο δύσκολές, ή μάλλον πόσο δύσκολες κάνουμε εμείς οι άνθρωποι τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας. Είτε αυτές είναι ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές.

Μετά από λίγη ώρα και αρκετά μισόκιλα τα κεφάλια μας γίνονται πιο βαριά και οι σκέψεις μας πιο έντονες. Στρίβω λίγο την καρέκλα μου προς το πλάι να παρατηρήσω λίγο τον κόσμο που κάθεται τριγύρω στο μαγαζί. Δυο τραπέζια δεξιά κάθεται ένα ζευγάρι. Ίσως το πιο όμορφο ζευγάρι που έχω δει μέχρι σήμερα. Η κοπέλα φόραγε στο κεφάλι της ένα όμορφο λουλουδάτο μαντίλι, στους ώμους της όμως δεν έπεφταν μαλλιά. Δεν ήθελα να την χαρακτηρίσω «άρρωστη». Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν κατάματα τις ουσιαστικές δυσκολίες που έρχονται στις ζωές μας χωρίς ποτέ να τις περιμένουμε και τα καταφέρνουν, για μένα είναι απόλυτα υγιείς.

Το αγόρι την κοίταζε με μια απροσδιόριστη χαρά και περηφάνια. Τον έβλεπες και έλεγες πως αν του την πείραζε κανείς, θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για αυτή. Μόνο και μόνο επειδή αυτή η κοπέλα ήταν πραγματικά όμορφη και ανεκτίμητη για αυτόν. Μπορούσες να τους χαζεύεις για ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να πάρεις λίγο από αυτό το μοναδικό που είχαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Με έπιασαν και μένα οι σκέψεις και άρχισα να συλλογίζομαι. Κοίταξα τα φωτάκια στο τέλος του δρόμου και σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορούμε να τα κάνουμε όλα αν έχουμε ανθρώπους να μας στηρίζουν. Έρωτες, φίλους και οικογένεια. Γυρνάω την καρέκλα πάλι στα κορίτσια μου, τις κοιτώ, χαμογελώ και σηκώνω το χέρι : « Σερβιτόρε, φέρε ακόμα ένα μισόκιλο» !

Της Έλενας Φώτου

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012


Μπερδεμένη εποχή με μπερδεμένες απαντήσεις και ζαλισμένους ανθρώπους. Ένας τυφώνας, μια λίστα, ένας δημοσιογράφος , πολλές απεργίες. Άραγε τι γίνεται αναρωτιέσαι; Που οδεύουμε; Και τέλος πάντων πλησιάζει το τέλος του κόσμου σε ένα μήνα και 7  ημέρες ή μήπως το τέλος του κόσμου δεν έχει τόσο τι σημασία μια βιβλικής καταστροφής  αλλά το τέλος  της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου εν όψει των οικονομικών προβλημάτων; Και ανάμεσα σε όλα αυτά εσύ που βρίσκεσαι απλός θεατής ενός θεάτρου του παραλόγου ή πρωταγωνιστής μια παράστασης που δεν έχει παιχτεί ακόμα;

Η πραγματική άνθηση πηγάζει από μέσα μας η μόρφωση και η παιδεία είναι σίγουρα βασικές αξίες  άλλα η ουσιαστική αξιοποίηση τους έγκειται στο πως ο κάθε άνθρωπος θα τις εκλάβει νοητικά και θα μπορεί αργότερα να τις πραγματώσει στην καθημερινότητα του. Εκτός των άλλων πρέπει να αναζητήσουμε εσωτερικά και ψυχικά και όχι υλικά  την ουσία της ζωής. Πρέπει να θέσουμε ερωτήματα στον εαυτό μας σε μια προσπάθεια να βρούμε το τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους .Θες αυτό να είναι η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας ,η οικογένεια, η συντροφικότητα , οι τέχνες, η δημιουργία; Δεν γνωρίζω, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά το τι τον  κάνει ευτυχισμένο και θα είναι καλό να χρησιμοποιεί αυτήν την γνώση.

Πρέπει ο καθένας προσωπικά να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε αδιάφοροι , δειλοί και αμέτοχοι στα όσα γίνονται…Το να χαλάς είναι εύκολο το να δημιουργείς  όμως; Ειδικά το να δημιουργείς προκειμένου να σωθείς…

p.s Ας έχουμε έναν πιο δημιουργικό Νοέμβρη!

Άρια Μεσοροπιάν


Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012


Όλοι υπήρξαμε «πρωτοετά» ναι πρωτοετά και η αλήθεια είναι ότι οι πρωτοετείς καλώς ή κακώς κάνουν  «μπαμ» από μακριά, τους βλέπεις εκεί στην γωνία συνήθως με ένα συγγενικό πρόσωπο πιο δίπλα ( η μάνα τις περισσότερες φορές) να τσακώνονται ή να αγχώνονται, τους βλέπεις να ζητάνε μια «χείρα βοηθείας» όταν οι κομματικοποιημένοι φοιτητές τους ζαλίζουν ο καθένας ανάλογα με την παράταξη του..

Ας δούμε όμως κάποιες καταστάσεις που σίγουρα έχεις βιώσεις ειδικά στο πρώτο έτος τις οποίες είτε μπορεί να τις είχες φανταστεί είτε να μην τις είχε σκεφτεί καν!

·         Telemarketing – Παιχνίδια αναγραμματισμού
Είχες φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου να βλέπει με τις ώρες telemarketing ή αυτά τα άκυρα παιχνίδια αναγραμματισμού; Δεν  άργησε η ώρα, που θα βρήκες μία ιδιαίτερη μαγεία στα συγκεκριμένα προγράμματα, μία αύρα σαπίλας που  κυρίευσε το κουρασμένο σου σώμα και νέκρωσε τα εναπομείναντα εγκεφαλικά σου κύτταρα.
Πότε;
Βραδιές που αράζες σπίτι χωρίς να είχες να κάνεις τίποτα ή μετά το ξενύχτι!

·         Ο  6ωρος και «βάλε» καφέ
Το γεγονός ότι πλέον δεν έχεις υποχρεωτική παρακολούθηση σε συνδυασμό με πιθανό χάλια πρόγραμμα σχολής (ένα μάθημα 10 με 12 το πρωί και το άλλο 6-8 το απόγευμα), θα σου έδωσε την αφορμή που ήθελες για να κάνεις κάτι που ίσως τώρα να σου φαίνεται παράλογο. Εξάωρο καφέ. Την πρώτη φορά ένιωσες άβολα, ότι πιάστηκες, ότι  χάλασες 25 ευρώ, βαρέθηκες κτλπ. Μετά όμως απόκτησες τέτοια άνεση, που πλέον γνωρίζεις τη βέλτιστη στάση σώματος και  το ρόφημα που σε αναγκάζει να το καταναλώνεις όσο πιο αργά γίνεται!

·         Έβγαλες μία βδομάδα με λιγότερα 20 ευρώ
Πλησιάζοντας στο τέλος του μήνα, τα πράγματα  το είδες δυσκολεύουν. Αν καπνίζεις, σίγουρα θα έχεις δοκιμάσει τα πιο φτηνά-καρκινογόνα τσιγάρα, αν δεν καπνίζεις πάλι θα  δοκιμάσεις το πρώτο σου τσιγάρο (ποτέ δεν είναι αργά) για να τραφείς έκανες καθημερινές εφόδους στην εστία, για να βγεις θα … άκυρο, δεν βγήκες  και για καφέ ότι τσόνταραν οι φίλοι. ΠΡΟΣΟΧΗ. Το ήξερες στο είχαν πει ΜΗΝ ΔΑΝΕΙΖΕΣΑΙ μεγάλα ποσά, διότι τότε θα μπεις σε ένα συνεχόμενο άγχος, όπου κάθε φορά που θα παίρνεις μισθό/χαρτζιλίκι …


·         «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ»
Ναι, το πέρασες και στο σχολείο, αλλά εδώ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάθεσαι, παίρνεις το βιβλίο. Το κοιτάς. Σε κοιτάει. Το ανοίγεις. Ξαφνικά περνάει από μπροστά σου ένα χνούδι. Τι είναι αυτό; (αναρωτιέσαι). Συνεχίζεις. Το ταβάνι είχε πάντα τόση υγρασία; (αναρωτιέσαι). Συνεχίζεις. Κάτσε να δω τι παίζει στο facebook και συνεχίζω. (μία ώρα μετά, μετά από συνεχόμενα refresh στο home). Συνεχίζεις. Άστο  συνεχίζω αύριο. Το αύριο γίνεται «αύριο βράδυ». Και έτσι έρχεται η τελευταία μέρα. «Δεν βαριέσαι, πάμε και ότι γίνει».

·         Απέκτήσες περίεργη σχέση με τον ύπνο
Εκτός του ότι ήθελες να κοιμάσαι όλη μέρα οποιαδήποτε ώρα το θυμηθείς τις πρώτες μέρες πιθανόν να μην κοιμήθηκες καν στο σπίτι σου αλλά σε άλλα σπίτια σε φάση την λες και κοινόβιο…!

·         Πειραματίστηκες  με το αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης!
Αυτές οι ιστορίες ξεκινάνε συνήθως έτσι…εμ…βασικά άστο το πώς ξεκινάνε…όταν δεν μπορούσες να βγεις έξω και να πιεις τα ακριβά βιομηχανικά ποτά τότε ήταν που ανακαλύψες την χαρά του χύμα κρασιού του ούζο και της μπύρας. Και τότε θα είναι που η σχέση σου με το αλκοολ θα γίνει εεε «ερωτική» ναι αυτό!



·         Απορείς ακόμα για  τις «παρέες» που έκανες κάποτε
Αυτό είναι μία φυσιολογική «αίσθηση», αλλά δύσκολη στην περιγραφή. Όταν μπαίνεις στη σχολή, είσαι ολίγο τι «ψαρωμένος» και σου λείπουν οι παιδικοί σου φίλοι, σιγά σιγά δικτυώνεσαι και γνωρίζεις άπειρα άτομα και λογικό είναι να αλλάξεις διάφορες παρέες. Το δύσκολο κομμάτι, είναι αυτό που συνειδητοποιείς ότι η παρούσα παρέα σου, δεν την πολύ παλεύει και θα «χαθείς» σε κάποια άλλη. Μετά από πολλά χρόνια (τρία-τέσσερα δηλαδή), όταν θυμηθείς ξανά με πόσα άτομα είχες πάει για καφέ τον πρώτο καιρό και πώς τελικά δεν προχώρησε θα σου φανεί απίστευτα περίεργο που έβγαινες με τέτοια άκυρα άτομα.!
Της Άριας Μεσοροπιάν





Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012


ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ


Είσαι νέος φοιτητής  και βρίσκεις την ιδέα της συγκατοίκησης κάτι το συναρπαστικό και  πρωτόγνωρο ή είσαι «παλιός» και αποφάσισες να αλλάξεις όπως λέμε ρότα και να περάσεις την υπόλοιπη φοιτητική ζωή μαζί με τον κολλητό-ή σου;

Όποιος και αν είναι ο λόγος, με το άκουσμα του όρου συγκατοίκηση,  σου έρχονται στο μυαλό δύο πράγματα α) η συγκατοίκηση στα φοιτητικά σου  χρόνια με ένα συμφοιτητή  ή φίλο σου με τον οποίο θα μένετε μαζί και θα μοιράζεστε τα πάντα και β) η συμβίωση με ένα άτομο προκειμένου να προχωρήσετε την σχέση σας (ερωτική)  ένα βήμα παραπάνω. Ότι όμως και να σου θυμίζει η λέξη συγκατοίκηση  το σίγουρο είναι πως αυτό όπως όλα τα πράγματα έχει τα υπέρ και τα κατά του. Μένοντας ένα χρόνο μόνη μου και δύο πάμε προς  τρία μαζί με τον αδελφό μου νομίζω ότι έχω λόγους να παροτρύνω  αλλά και να αποτρύνω κάποιον από το να συγκατοικήσει. Αν και το να μένεις με τον αδελφό η αδελφή σου δεν σημαίνει απαραίτητα συγκατοίκηση αλλά αναγκαστική συμβίωση.

ΥΠΕΡ
  • Έχεις όλη την ώρα παρέα στο σπίτι, ξέρεις ότι θα γυρίσεις από την σχολή, η την δουλεία και θα είναι το φιλαράκι σου στο σπίτι να σε περιμένει να δείτε μια ταινία, να πείτε μια κουβέντα  ή να πιείτε μια μπύρα τέλος πάντων. Όπως και να έχει είναι ωραίο το αίσθημα του να γνωρίζεις  ότι δεν θα γυρίσεις και δεν  θα είσαι μόνος σου εσύ, ο τοίχος και η τηλεόραση.
  •   Οι δουλείες του σπιτιού, τα λειτουργικά του έξοδα καθώς και το μαγείρεμα μοιράζονται στα δύο διευκολύνοντας έτσι και την τσέπη των γονιών σου αλλά και την δική σου.
  • Λείπεις από το μέρος που σπουδάζεις για αρκετό χρονικό διάστημα αλλά ξέρεις ότι έχεις ένα άτομο το οποίο θα φροντίσει για τις ανάγκες του σπιτιού και θα σε ενημερώσει για κάθε τυχόν αναποδιά.
  •   Το «φαί της μαμάς» διπλασιάζεται καθώς σας στέλνουν και οι δύο μαμάδες σπιτικό φαγάκι. Βγαίνεις έξω και ξεχνάς τα κλειδιά δεν χρειάζεται να ανησυχείς γιατί ο συγκάτοικος σου έχει δεύτερα.
  •  Μαθαίνεις διάφορες αξίες της καθημερινή ζωής γιατί μαθαίνεις να μοιράζεσαι, να συμβιβάζεσαι να γίνεσαι πιο διαλλακτικός και να σέβεσαι τα δικαιώματα και τις προτιμήσεις του άλλου οι οποίες πολλές φορές μπορεί και να μην συμβαδίζουν απόλυτα με τις δικές σου.
  •  Το σπίτι και η καθημερινότητα θυμίζει ένα ατελείωτο κέντρο διερχομένων ένα σύγχρονο factory ( βλέπε Andy Warhol) στο οποίο όλη μέρα βρίσκονται λογής λογής διαφορετικοί τύποι φοιτητών και μη και είναι έτοιμοι να σε παρασύρουν σε ένα ατελείωτο ξεφάντωμα υπό την επήρεια αιθανόλης 
  • ΚΑΤΑ
  • Παρόλα αυτά η ιδέα της συγκατοίκησης δεν φαντάζει και τόσο ιδανική όσο νομίζεις καθώς:
  • Ø  Θα γυρίζεις σπίτι και δεν θα μπορείς να κάνεις ότι ακριβώς θέλεις του τύπου να παρατήσεις τα πράγματα σου στην μέση του διαδρόμου να ανοίξεις την μουσική στο διαπασών, να μην κάνεις καμία απολύτως δουλεία και  στην χειρότερη όλων δεν θα μπορείς ρε παιδί μου να κυκλοφορείς όπως «σε γέννησε η μάνα σου» φάση οποιαδήποτε ώρα της ημέρας επιθυμείς.
  •   Αύτη είναι η αλήθεια γιατί συγκατοίκηση συνεπάγεται σεβασμός, κατανόηση και επίγνωση στο γεγονός ότι οτιδήποτε ακριβώς κάνεις ή δεν κάνεις μπορεί κάλλιστα αυτό να πραγματοποιηθεί και από τον συγκάτοικο σου. (αλήθεια δεν φρικάρεις στην σκέψη να πίνεις το καφέ σου και ξαφνικά να δεις τον άλλο γυμνό..;)
  •   Η ερωτική σου ζωή  μπορεί και αυτή να περιοριστεί κάπως γιατί δεν θα έχεις το ελεύθερο να βρίσκεσαι σε σεξουαλικές περιπτύξεις ολημερίς και ολονυχτίς και θα πρέπει πρώτα να τα έχεις συμφωνημένα.
  •  Το χειρότερο όλων να πέσεις σε συγκάτοικο των άκρων και τι εννοώ με αυτό.; Εννοώ συγκάτοικος ο οποίος είναι είτε βρωμιάρης είτε  υποχόνδριος. Το έχω ξαναπεί τα άκρα μόνο θετικά δεν είναι επομένως ένα καλό ξεκαθάρισμα του τι θα κάνει ποιος και πότε είναι τουλάχιστον απαραίτητο εξ αρχής!
  •   Στο  θέμα των χρημάτων και των λογαριασμών μπορεί να αποκτήσεις επίσης πρόβλημα αν ο συγκάτοικος σου δεν είναι υπεύθυνος στις οικονομικές υποχρεώσεις του σπιτιού σας.
  • Άλλο πλην η «αρρωστημένη» σχέση με μέλη της οικογενείας, φαντάσου σου να έχεις κάθε σαββατοκύριακο τους αγαπημένους και διόλου σπαστικούς γονείς του φίλου σου!

p.s: Η συγκατοίκηση δεν είναι κάτι το τρομακτικό ίσα-ίσα αποτελεί μια ανεπανάληπτη εμπειρία για την οποία όμως πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει με αυτόν που θες να συγκατοικήσεις όλα τα ζητήματα πριν πάρετε την μεγάλη απόφαση και είναι καλό να επιλέξεις ένα όχι και τόσο κοντινό σου άτομο γιατί τα πράγματα μπορεί να έχουν ανεπιθύμητη τροχιά όσον αφορά την φιλία σας.

Της Άριας Μεσοροπιάν

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012


Πως γίνεται λοιπόν όταν έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε να μπορούμε να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά να τα οργανώσουμε και να τα διεκπεραιώσουμε και όταν έχουμε λίγα ή ένα πράγμα να βαριόμαστε να το κάνουμε και στο τέλος να μην το πραγματώνουμε ποτέ.??

Δεν ξέρω… Ισχύει όμως και το αντίθετο να έχουμε αρκετά πράγματα να φέρουμε εις πέρας και τελικά να μην κάνουμε απολύτως τίποτε  επειδή δεν ξέρουμε από πού να πρωτοξεκινήσουμε, κάτι τέτοιο συνέβη και μένα σήμερα δεν ξέρω ο καιρός , η κακή διάθεση, η μειωμένη όρεξη …τι να πώ είναι αυτό το συναίσθημα με το οποίο ξυπνάς έχοντας στο νου σου ότι είναι Δευτέρα και έχεις τόσα πολλά πράγματα να κάνεις και τελικά δεν κάνεις τίποτα. Μα αρέσει που λες κιόλας  θα ξυπνήσω νωρίς ,δεν θα πάω σχολή, θα φτιάξω ένα καφέ θα κάνω ότι έχω να κάνω και μετά θα πάω να αθληθώ για να ξεσκάσω και τελικά δεν ξυπνάς νωρίς, πάς σχολή δεν έχεις μάθημα, πάς για καφέ δεν πάς γυμναστήριο γιατί στα μισά της διαδρομής λες δεν βαριέσαι και αύριο μέρα είναι. Εννοείται ότι γυρνάς σπίτι και δεν κάνεις τίποτα από το να χαζεύεις στο internet, μετά μιλάς και με μια φίλη σου στο τηλέφωνο πάει 9  και λες άντε να δούμε και καμία ταινιούλα να περάσει και ή ώρα γιατί κουραστήκαμε και σήμερα..

Αυτή η βαρεμάρα η ηλίθια βαρεμάρα που σε βαράει κατακέφαλα και είναι λες και σε κρατάει μαγκωμένο στην καρέκλα μπροστά από τη οθόνη με 2 ,3 φλιτζάνια μισογεμάτα ( είπαμε βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο!) καφέ και 2 στοίβες πιάτων από πίσω σου…

Άρια Μεσοροπιάν

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012


Έχεις ποτέ αναρωτηθεί την διαφορά του εσωστρεφή από του εξωστρεφή ανθρώπου; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί εσύ σε ποια κατηγορία από τις δύο βρίσκεσαι; Είσαι εξωστρεφής, είσαι εσωστρεφής, είσαι εξωστρεφής με στοιχεία εσωστρεφή ατόμου ή το αντίθετο; Νομίζω ότι μπερδεύτηκα…

Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα και τις καταστάσεις και στην συνέχεια πράττει ή δεν πράττει αναλόγως, αυτό το αναλόγως κρύβει όμως πολλές ερμηνείες….

Χθες «ψαχουλεύοντας» στο internet είδα μια εικόνα που έλεγε «και είναι και εκείνα τα βράδια τα μεθυσμένα που το μυαλό τα δεδομένα αρνείται να δεχτεί» νομίζω ότι αυτή η απλή αλλά τόσο μεστή φράση σημαίνει πολλά πράγματα για αρκετά άτομα. Δεν θα επικεντρωθώ στο επίθετο μεθυσμένα αλλά σε όλες τις υπόλοιπες λέξεις …Ναι θεωρώ ότι τις βραδινές ώρες όλα είναι πιο δύσκολα και όλα φαντάζουν τόσο μα τόσο περίπλοκα και άλυτα, το μυαλό εκείνες τις στιγμές ταλανίζεται από σκέψεις και εικόνες οι οποίες με βίαιο τρόπο βρήκαν το ελεύθερο να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του.

Και αυτό βρίσκεται ακούνητο και θολωμένο σε μια προσπάθεια επεξεργασίας των δεδομένων που παίρνει μη μπορώντας να κάνει κάτι για να κλείσει τις εισόδους αλλά και τις εξόδους αυτών. Το  συναίσθημα αυτό  παρατηρείται κυρίως τα βράδια που το μυαλό  και το σώμα είναι μόνα τους σαν δύο διαφορετικές υπάρξεις που μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε όπως  κάτω από τα σκεπάσματα ή έξω στο μπαλκόνι. Ένας άνθρωπος σαν να είναι διαμελισμένος σε δύο μέρη, δεν είναι κακό να αισθάνεσαι έτσι, όλοι μα όλοι το έχουν νιώσει αυτό κυρίως όταν βρίσκονται μόνοι τους και έχουν όλο τον χρόνο να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα…

Τώρα όσον αφορά τα βράδια που είναι και μεθυσμένα τότε οι σκέψεις  γίνονται πιο επώδυνες αλλά πιστεύω και πιο αυθεντικές γιατί τότε είναι που η σκέψη αλλά και ο λόγος δεν διστάζει να βγει και να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο, ένας λόγος άλλοτε χειμαρρώδης άλλοτε πάλι ακαταλαβίστικος αλλά πάντα σίγουρα σωστός έως και παρεξηγήσιμος…

p.s Είναι καλό ορισμένα βράδια να πραγματοποιείς μια ενδόμυχη συζήτηση με τις σκέψεις που σε βασανίζουν αλλά και σε χαροποιούν μην φοβάσαι να το κάνεις και να μην ξεχνάς.. «η νύχτα τα κάνει όλα να μοιάζουν λογικά»


Άρια Μεσοροπιάν

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012


Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι για να έχουν σχέσεις μεταξύ τους και όταν λέω σχέσεις εννοώ  σχέσεις ερωτικής φύσεως, υπάρχουν άλλοι που μπορούν να δημιουργήσουν την ιδανική σχέση, υπάρχουν άλλοι που όπως λέει και ο λαός «μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε» άλλοι πάλι βρίσκονται μόνο για την εκπλήρωση της σαρκικής απόλαυσης μην έχοντας στο μυαλό  τους κάτι άλλο, άλλοι είναι μαζί απλά για να είναι για λόγους συνήθειας, αγάπης και μια ας το πούμε τιμής ένεκεν προς τα χρόνια που μετράει ήδη η υπάρχουσα σχέση.

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό μπορεί να πιάνεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε μια από αυτές τις  κατηγορίες, ή να έχει κάνει ένα πέρασμα από όλες ή πάλι να μην έχει βρεθεί σε καμία. Το θέμα δεν είναι σε ποια κατηγορία βρίσκεται αλλά ποια κατηγορία τον κάνει ευτυχισμένο και τον πληρεί γιατί πίστεψε δεν είναι δύσκολο αν θες κάτι πάρα πολύ να συμβιβαστείς με τα θέλω και τις απαιτήσεις του άλλου και μετά από το πουθενά να βρεθείς σε μια άκρως αρρωστημένη κατάσταση. Και αυτό το αρρωστημένο είναι τόσο μα τόσο ψυχοφθόρο, επίπονο και δόλιο…

Το αρρωστημένο όπως και το απαγορευμένο, για να μην μιλήσω για τον  συνδυασμό και των δύο, είναι καταστάσεις που δυστυχώς όχι μόνο σε καλό δεν βγάζουν αλλά και το τέλος τους είναι τόσο μα τόσο προβλέψιμο. Με μαθηματική ακρίβεια μια κατάσταση που ξεκινάει αρρωστημένα, κρυφά, ή ανταγωνιστικά είναι σίγουρο ότι έτσι θα είναι σε όλη την διάρκεια της για τον απλό λόγο ότι έτσι την έμαθες και έτσι την άφησες ή μάλλον έτσι την αφήσατε να γίνει.

Επειδή το κείμενο ξεκίνησα να το γράφω χθές και τώρα πλέον έχασα την έμπνευση μου προσπαθώ μάταια να ανασύρω μνήμες και σκέψεις από το μυαλό μου και ταυτοχρόνως να τις συντάξω σε ένα καλώς νοούμενο άρθρο αλλά δεν μπορώ γιατί απλά ξέχασα τι ήθελα να πω και τώρα δεν ξέρω  πώς να κλείσω, να καληνυχτίσω, να να να.….

Α περίμενε το βρήκα!!!!!..Ναι ναι εκεί είχαμε μείνει εκεί που τις αφήσατε να γίνουν αρρωστημένες σαν μια κακιά αρρώστια που σε «τρώει» το γνωρίζεις, πληθαίνει  το νιώθεις και όχι μόνο δεν κάνεις κάτι για να θεραπευτείς αλλά συνεχίζεις και κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να την «θρέψεις» και να την κάνεις να πολλαπλασιαστεί σαν μια σύγχρονη λερναία Ύδρα που ένα κεφάλι  κόβεις δύο φυτρώνουν….

p.s: Φύγε όσο είναι νωρίς…….!


Άρια Μεσοροπιάν

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012


Αυτό είναι για σένα Σπύρο, είναι ένα τίποτα μπροστά σε σένα, είναι όμως αυτά που νιώθω,,ένιωσα και θα νιώσω…

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω και τι να πρωτοπώ για σένα γιατί ακόμα και τώρα το χέρι μου τρέμει (όπως και η καρδιά μου) ήθελα τόσα πολλά να γράψω τόσα πολλά να σου πω αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται πότε να έχω αυτήν την ευκαιρία..Πέρασαν 7 χρόνια 7 ολόκληρα χρόνια με το κενό που μου άφησε η απουσία σου άλλοτε να μεγαλώνει άλλοτε πάλι να μικραίνει όσα όμως χρόνια και αν περάσουν εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο σου, την χροιά της φωνής σου, το περπάτημα σου… δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις ξέρω όμως ότι με βλέπεις, με νιώθεις, με προσέχεις και ξέρω ναι πίστεψε αυτό σίγουρα το ξέρω ότι εκεί που είσαι είναι καλύτερα από δω…

Αχ και να μπορούσες να ήξερες πως αισθάνθηκα και πως ακόμα αισθάνομαι όταν σε σκέφτομαι... Ξέρεις αυτές τις μέρες είχα την κουβέντα σου, για σένα μιλάω πάντα, όλοι ξέρουν για σένα, δεν έχω τίποτα να ντραπώ και τίποτα να κρύψω, είσαι ένας άγγελος ναι είσαι, αυτό είσαι τώρα και θα παραμείνεις πάντα έτσι..αλλά γιατί γιατί γιατί να φύγεις έτσι γιατί να μου το κάνεις ή μάλλον όχι, γιατί να το κάνεις στον εαυτό σου αυτό..ε…γιατί…? Θα έρθει η στιγμή που θα γράψω πολλά για σένα, για μας για την αγάπη που σου είχα, το ξέρεις πάντα το ήξερες, συγγνώμη όμως αν δεν μπόρεσα να στο δείχνω καθημερινά αν δεν μπόρεσα να σου δείχνω την απέραντη αγάπη την αγάπη που ήθελες όσο τίποτε άλλο..

Τώρα όμως δεν είναι οδυνηρή όσο τότε, τώρα είναι μαζί μου ζω με αυτήν, με την απουσία σου... Ξέρεις έχω όλα τα πράγματα σου, τα ρούχα σου, τα σκουλαρίκια και κάποιες ζωγραφιές σου, ήμουν μικρή ...Πολλοί νόμιζαν ότι δεν καταλαβαίνω άλλοι πάλι νόμιζαν ότι θα το ξεπεράσω γρήγορα.. όχι όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο που ένιωσα αυτόν το πόνο του απέραντου κενού εκείνων των πρώτων μηνών…

.. είχα καιρό να κλάψω για σένα το έκανα χθές..

Ήθελα να σε δώ και να σου πω πως σε αγαπώ πιο πολύ από όλους και από όλα, ήθελα να σε δώ και να σου πω ότι θα είμαι δίπλα σου για ότι με χρειαστείς, ήθελα να σε ρωτήσω ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ….

Μα τώρα όλα αυτά είναι μάταια.. αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ να το χωνέψω ότι θα μπορούσες να είσαι εδώ τώρα μαζί μου… ότι μπορεί να είχες κάνει την οικογένεια σου, ότι μπορεί να είχες βρει την πραγματική αγάπη και ζεστασιά που πάντα αναζητούσες..αλλά εσύ δεν είσαι εδώ… δεν θα είσαι ποτέ εδώ…

p.s αφιερωμένο σε σένα στο πιο αξιαγάπητο και «χτυπημένο» από την ζωή ξαδελφούλη..μου…(δεν είσαι μακριά είσαι πιο κοντά  από ότι νομίζεις....είσαι μέσα στην ψυχή μου, όχι λάθος..ΕΙΣΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ)

.σε αγαπώ.



Άρια Μεσοροπιάν

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012


Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν ένα καθαρά γεμάτο από φεστιβάλ διήμερο τόσο γεμάτο που δεν ήξερες πραγματικά που να πρωτοπάς...Reworks Festival , Pillbox Fashion Street Festival, Mode Street Festival, Pop-art Library Festival αλλά το καλύτερο όλων Φεστιβάλ γευσιγνωσίας κρασιού! Να προσθέσω κιόλας ότι το Σάββατο ήταν και η μέρα χωρίς αυτοκίνητο γεγονός που ήρθε και έδεσε με την «φεστιβαλική» ατμόσφαιρα της πόλης!

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ σε όλα τα φεστιβάλ αλλά τουλάχιστον στα 2 που πήγα έχω να πω ότι για κάτι τέτοιες εκδηλώσεις αξίζει να αφήσεις οτιδήποτε άλλο έχεις να κάνεις και να πας να τις παρακολουθήσεις! Ξεκινάω με το PillBox: Fashion Street Festival το οποίο πραγματοποιήθηκε στην οδό Ικτίνου και στο οποίο έβρισκε κανείς κάθε λογής handmade αξεσουάρ από κοσμήματα μέχρι τσάντες, ρούχα, παπούτσια όλα αυτά φτιαγμένα από απλά καθημερινά υλικά που σε συνδυασμό με την φαντασία των δημιουργών  τους μετατρέπονταν σε κάτι πέρα του συνηθισμένου. Όμως αυτό που συνειδητοποίησα ήταν θές γιατί κάποια στιγμή το μάτι «χορταίνει» από όλα αυτά, θες πάλι γιατί το μυαλό και το πορτοφόλι σου υπενθυμίζουν να μην «μπαίνεις» σε περιττά έξοδα, δεν ξέρω, πάντως εγώ δεν αγόρασα και δεν νομίζω και να αγόραζα κάτι γιατί πλέον δεν μου κινούν και  τόσο πολύ το ενδιαφέρον…

Αφήνουμε το fashion street festival και μεταφερόμαστε τώρα σε ένα άλλο φεστιβάλ για το οποίο δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη του! Μετά το PillBox αποφασίσαμε να πάμε  για ένα «χαλαρό» ποτάκι και ενώ  κάποιες φύγανε για σπίτι τους και κάποιες άλλες για να πάνε σε μια άλλη εκδήλωση, εγώ με τις εναπομείναντες φίλες μου αποφασίσαμε να πάμε στην προβλήτα (στο λιμάνι) να κάτσουμε και να ρεμβάσουμε τον Θερμαϊκό… Ξαφνικά βλέπουμε μια γεμάτη από κόσμο και κιόσκια προβλήτα, θεωρώντας λοιπόν ότι πρόκειται για ακόμη μια «βαρετή» έκθεση και στεναχωρημένες που μας «πήρανε»   την θέση αναχωρούμε προς τα σπίτια μας όταν καταλαβαίνουμε ότι τα κιόσκια αυτά είναι κιόσκια κτημάτων κρασιών και ότι αυτό το φεστιβάλ είναι φεστιβάλ γευσιγνωσίας κρασιού! Το πράγμα είχε ως εξής πλήρωνες 5 ευρώ στην είσοδο, έπαιρνες ένα ποτήρι κρασιού και μπορούσες να δοκιμάσεις κρασί όσο ήθελες όσες φορές επιθυμούσες από όλα τα «κτήματα» που υπήρχαν εκεί ( γύρω στα 30!).. 

Εμείς δεν χάσαμε ευκαιρία και σαν γευσιγνώστες ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε διαβαίνοντας το μονοπάτι της πιο ωραίας αιθανόλης..φτάνοντας αισίως μέχρι και το 17ο κίοσκι…νομίζω…!

p.s: Καλή Εδβομάδα!   



Άρια Μεσοροπιάν

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012


Αυτό το κείμενο προοριζόταν για αλλού αλλά τελικά αποφάσισα να το αναρτήσω εδώ…

Kαθώς λοιπόν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κείμενα τα οποία έχουν να κάνουν με τους προσωπικούς απολογισμούς είπα να μιλήσω και στο τρέχον άρθρο για τον απολογισμό που κάνει ο καθένας λίγο πριν τον ερχομό του φθινοπώρου. Και όταν μιλάω για «απολογισμό» δεν εννοώ βέβαια τον οικονομικό αλλά τον προσωπικό και ψυχικό απολογισμό που θέλω να πιστεύω ότι όλοι μας λίγο πολύ κάνουμε ή που θέλουμε να νομίζουμε ότι κάνουμε. Εγώ τον δικό μου ενώ τον σκεφτόμουν και το επεξεργαζόμουν τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου κατάφερα να τον ολοκληρώσω στο ταξίδι της επιστροφής μου για την Θεσσαλονίκη.

Τα πράγματα έχουν ως εξής..

Οι διακοπές τελείωσαν και μαζί με αυτές τα μπάνια , τα ξενύχτια , οι καλοκαιρινοί (για κάποιους) έρωτες  και όλα τα συναφή  με αυτόν τον τρόπο όλοι θέλοντας και μη γυρνάμε στις βάσεις μας σχολή, δουλειά, μαθήματα κτλ. Ο φετινός χρόνος όμως διαφέρει από τους προηγούμενους γιατί αυτός σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της φοιτητικής μας ζωής ( ναι το ξέρω ακούγεται κάπως μακάβριο αυτό όπως και το  να είσαι 4 έτος!) Προσωπικά μιλώντας πάντα μετά  από 3  χρόνια καλοπέρασης και του γνωστού σε όλους μας «ξυσίματος»  μάλλον ήρθε ο καιρός να δραστηριοποιηθείς  και να βάλεις όπως λένε σε μια «τάξη» την ζωή σου και αυτό είναι μια αλήθεια αν το καλοσκεφτείς. Και όταν λέμε «τάξη» οκ μην φανταστείς κάτι το εκδιαμέτρου αντίθετο από αυτό που ήδη έκανες μέχρι τώρα αλλά τουλάχιστον μια τακτοποίηση της φοιτητικής σου ζωής και μια υπενθύμιση των σφαλμάτων των οποίων δεν πρέπει να επαναλάβεις.

 Με μια σύντομη ενεργοποίηση των αναμνήσεων των τελευταίων 3 χρόνων πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ένα μειδίαμα σχηματισμένο στο πρόσωπο του και μια «πλημμύρα»  θετικών στιγμών με δόσεις θλίψης και νοσταλγίας να κατακλύζουν του μυαλό του. Ναι όπως κατάλαβες η προηγούμενη πρόταση είχε και ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.! Σκέφτηκα λοιπόν όλες τις στιγμές που έζησα σε όλους τους τομείς και με χαροποίησαν , στιγμές που με γέμισαν και με ολοκλήρωσαν σαν άνθρωπο, 3 χρόνια εκ των οποίων το 93% ήταν απλά αξέχαστο. Γνωρίζοντας ότι αυτός ο χρόνος θα είναι και ο τελευταίος καθαρά  «ξέγνοιαστος» χρόνος μου είμαι διατεθειμένη να τον περάσω όσο καλύτερα μπορώ και αυτό σας προτείνω να κάνετε και εσείς είναι καλό το «καθισιό» αλά μέχρι ενός σημείου! Από φέτος όλοι όσοι θα «εισβάλλουμε» στο 4 έτος ας προσπαθήσουμε να το ζήσουμε πιο ποιοτικά κάνοντας εκτός των άλλων πράγματα που όχι μόνο  μας διασκεδάζουν αλλά και που μας ψυχαγωγούν. Δεν μπορώ με τίποτα να συμβιβαστώ  στην ιδέα ότι αυτό ήταν φέτος και μετά τι……?

p.s: Αλλά έτσι είναι άλλωστε δεν λένε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν?


Άρια Μεσοροπιάν

Aria is blogging without regrets..: Σίγουρα σου έχει τύχει, σίγουρα σε έχει κάνει να ...


Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012


Σίγουρα σου έχει τύχει, σίγουρα σε έχει κάνει να αναρωτηθείς ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ γιατί αυτό το μυαλό να παίζει τόσο μα τόσο «βρώμικα» παιχνίδια μαζί σου..? Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν παίζει μόνο μαζί σου αλλά και μαζί μου και μαζί του και με όλους μας . Γιατί λοιπόν ενώ έχεις καταφέρει να προχωρήσεις όπως λέμε παρακάτω και να «στρώσεις» την ζωή σου με ότι αυτό συνεπάγεται, να συνεχίζεις όπως έκανες πάντα, να σηκώνεσαι ακόμη και  όταν έχεις φτάσει στο πάτο και ακόμα πιο κάτω, να ηρεμείς και να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου που το κατάφερες αυτό και να γεννιέσαι και πάλι από την αρχή…. ΓΙΑΤΙ μια και μόνο μια στιγμή μπορεί να έρθει και να αλλάξει ή μάλλον όχι να αλλάξει να ανοίξει καλύτερα αυτό το κλειδαμπαρωμένο και  γεμάτο αρνητικές σκέψεις και συμβάντα συρταράκι που βρίσκεται καταχωνιασμένο στην πιο ξεχασμένη μεριά του μυαλού σου??

Δεν ξέρω δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω μάλλον πρέπει να ισχύει αυτό το μότο που λέει οι άνθρωποι αλλάζουν οι αναμνήσεις όμως όχι. Ξέρεις αν είναι μια φορά δύσκολο να αποβάλλεις έστω και προσωρινά όλες αυτές της δυσάρεστες και επώδυνες αναμνήσεις είναι 21 φορές δυσκολότερο να καταφέρεις να τις αποβάλλεις μόνιμα αλλά και να καταφέρεις να αναπτύξεις έναν μηχανισμό ο οποίος θα τίθεται σε λειτουργία όταν αυτές οι θα  έρχονται και πάλι να ταλανίσουν το μυαλό σου. Αυτό όμως που κατάλαβα τον τελευταίο καιρό είναι ότι μόνο με την τήρηση της αξιοπρέπειας και της ανωτερότητας θα μπορέσεις να έχεις πολύ καλύτερα αποτελέσματα και όχι τόσο για τους άλλους αλλά για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι σημαντικό τελικά να μην δράσεις «εν βρασμώ ψυχής» εκείνη την ώρα γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι λίγο αργότερα θα το μετανιώσεις. Το «ξέσπασμα» σου είναι καλύτερο να το αφήσεις για πιο μετά γιατί «ρόδα είναι και γυρίζει….»!

p.s Όλα είναι θέμα χρόνου τελικά!



Άρια Μεσοροπιάν

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012




Πέμπτη 20 ενάτου καθώς βγαίνεις από το σπίτι νομίζεις ότι θα είναι μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες θα βγεις, θα πας στην δουλειά σου, θα κοιτάξεις τις βιτρίνες θα πεις και καμιά «χαζομάρα» έτσι για να «περάσει η ώρα» όχι τίποτε άλλο μην φανταστείς ( πόσο μα πόσο μας επηρεάζει ο προφορικός λόγος όταν γράφουμε!) και μετά θα γυρίσεις σπίτι και θα πεις πάει και αυτή η βδομάδα.! Και εγώ κάτι τέτοιο νόμιζα ότι θα γίνει και σήμερα πράγμα καθόλου δυσάρεστο ίσα ίσα, μόνο που σήμερα υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα της οδού Τσιμισκή, πριν προλάβεις να μαντέψεις αυτό το κάτι διαφορετικό ήταν το γνωστό σε όλους μας και πολυαγαπημένο «τσάμπα»!!!!!!!!!

Το «τσάμπα» αλλά όχι ας χρησιμοποιήσουμε  μια λέξη όχι και τόσο λαϊκή το δωρεάν λοιπόν και οι προσφορές είναι ένα θετικό που προέκυψε από αυτήν την δυσοίωνα επονομαζόμενη οικονομική κρίση. Σήμερα όλα άρχισαν καθώς περπατούσα στην «αγορά» με μια φίλη μου όταν έπεσε στα χέρια μας ένα φυλλάδιο στο οποίο ένα μαγαζί γυναικείων υποδημάτων είχε την εξής προσφορά « με το ένα ζευγάρι παίρνεις άλλο ένα ζευγάρι δώρο» εμείς κατευθυνθήκαμε προς το μαγαζί δεν αγοράσαμε ούτε ένα παπούτσι αλλά μας χάρισαν βραχιολάκια, μετά μια καινούρια καφετέρια σε μια προσπάθεια γνωστοποίησης των προϊόντων της μοίραζε δωρεάν καφέδες, λίγο πιο κάτω ακούμε μουσική και βλέπουμε τα γνωστά στην Θεσσαλονίκη «Todaylicious” να προσφέρουν απεριόριστα δωρεάν λαχταριστά hot dog, χθές ένα κομμωτήριο σου παρείχε λούσιμο, κούρεμα, φορμάρισμα με μόνο 8 ευρώ! Τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα πάρει καφέ πιο πριν, αγόρασα παπούτσια από ένα άλλο μαγαζί  που δεν είχε προσφορές, και αντί για hot dog έφαγα ένα σάντουιτς που δεν ήταν σε προσφορά… τουλάχιστον πήρα το βραχιολάκι.!

p.s Πρέπει να εκτιμάμε το «τσάμπα» μπορεί εγώ να μην πήρα για μένα hot dog μερίμνησα για τον αδελφό μου όμως!




Άρια Μεσοροπιάν!

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012




Είναι ωραίο τελικά να γράφεις ναι είναι όντως πολύ ωραίο να έχεις αυτήν την δυνατότητα να γράφεις οπουδήποτε και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας επιθυμείς και ειδικά με αυτήν την δυνατότητα που σου προσφέρουν πλέον τα μέσα τεχνολογίας να μπορείς να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου με όλους τους διαδικτυακούς φίλους σου. Θα μου πεις μπορεί ο οποιοσδήποτε να γράφει? Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, σίγουρα ο καθένας έχει δικαίωμα στο γραπτό όπως άλλωστε και στον προφορικό λόγο τώρα το αν θα μπορέσει να διατυπώσει και γραπτώς  τα όσα σκέφτεται και τα όσα θα ήθελε να πει αυτό  είναι άλλο θέμα.

Άλλοι λένε ότι με κάποια χαρακτηριστικά, ταλέντα ή πλεονεκτήματα γεννιέσαι τα έχεις δηλαδή έμφυτα άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι τα αποκτάς με την πάροδο του χρόνου (επίκτητα) εγώ είμαι της άποψης ότι ναι μεν εκ φύσεως μπορεί να έχεις κάποιες δεξιότητες άλλα το αν θα τις αξιοποιήσεις τελικά ή όχι έγκειται σε πολλούς εξωγενείς και μη παράγοντες. Δεν θα επεκταθώ σε αυτούς τους παράγοντες που συμβάλλουν ή παρακωλύουν την ευκαιρία άνθισης του εκάστοτε έμφυτου προτερήματος απλά θα επισημάνω ότι είναι τουλάχιστον απαιτούμενη η προσωπική αναζήτηση και ανακάλυψη των θετικών χαρακτηριστικών που κρύβει μια προσωπικότητα μέσα της και μέσω της οποία μπορεί να πετύχει πολλά με κύριο όλων την ολοκλήρωση του εαυτού της.

Το να γράφεις όμως αράδες οτιδήποτε και αν αυτό συνεπάγεται είναι ένα αίσθημα ηδονής μια προσωπική απόλαυση- ικανοποίηση ότι μπορείς να εξωτερικεύσεις και γνωστοποιήσεις τις ενδόμυχες σκέψεις που είτε σε απασχολούν είτε σε χαροποιούν…..

Είτε άλλοτε πάλι να γράψεις χωρίς να σε απασχολεί ή σε χαροποιεί κάτι απλά να γράψεις επειδή εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ένιωσες ότι μόνο αυτό ήθελες ή μάλλον μπορούσες να κάνεις.!


Άρια Μεσοροπιάν

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012


Μετράω ήδη μισό μήνα στην Θεσσαλονίκη και κυριολεκτικά ένιωθα και κυκλοφορούσα έξω με μια άκρως καλοκαιρινή διάθεση νομίζοντας ακόμη ότι βρίσκομαι Κεφαλλονιά ένα πράγμα! Χθές όμως με το που έφυγα από ένα «νυχτερινό κέντρο διασκέδασης» ήταν λές και βρέθηκα σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο «μπήκα» αφήνοντας πίσω μου το καλοκαίρι και «βγήκα» έχοντας μπροστά μου το φθινόπωρο. Το ξέρω είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι πάει ένα ακόμα καλοκαιράκι αλλά ακόμη και ο καιρός έρχεται να στο επιβεβαιώσει και να σε κάνει να προσαρμοστείς στην ιδέα της υποδοχής του φθινοπώρου! Και ξημερώνει εκείνη η μέρα (η σημερινή) που δεν ξέρεις τι να βάλεις γιατί ενώ βρέχει κάνει και  ζέστη, όχι όμως τόση ώστε να βάλεις σορτσάκι αλλά ούτε και τόσο κρύο ώστε να βάλεις παντελόνι, δεν θές να αποχωριστείς τα ωραία σου σανδάλια (εγώ τις σαγιονάρες) αλλά ούτε γαλότσες μπορείς να βάλεις (το έχω πει θα σκάσω μύτη με σορτς και γαλότσα ειρήνη, μυρτώ, σερετάκη και τζένη για σας πάει αυτό που με κράζετε) ακόμη καλύτερο βελουτέ φόρμα με γαλότσα…τις μπαλαρίνες πάλι τις λυπάσαι όμως,all-star όχι πάλι all star….

Παρασκευή πρωί έχεις πάει σε μάθημα, έχεις πιεί καφέ, έχεις ξαναπιεί και άλλο καφέ, έχεις φάει, έχεις πάει και σε μια έκθεση το λες και «μοδέρνας» τέχνης ναι ακριβώς αυτό έτσι για να το παίξεις και λίγο πιο «αλτερνατίβα» ρε παιδί μου, έχεις πει τα νέα σου, έχεις γυρίσει όλη την πόλη και έρχεται η στιγμή που πρέπει να γυρίσεις σπίτι ωχ! όχι αυτή η σκέψη σε τρομάζει δεν θες να γυρίσεις σπίτι, μπορεί έξω να βρέχει «καρέκλες» μπορεί να είσαι σαν την παραδαρμένη από το πρωί στους δρόμους αλλά δεν μπορείς να πεις ναι θα πάω στο σπίτι και θα μείνω μέσα όχι δεν μπορείς να το πεις αυτό το ναι, απλά δεν μπορείς.!Και ενώ κατεβαίνεις από το τόσο «ελκυστικό» και «καθαρό» λεωφορείο ένα τηλεφώνημα ακούγεται σαν «βραχονησίδα στην μέση του ωκεανού» και σου λέει «Πάμε για τσίπουρα» και τότε εσύ σαν μικρό παιδί που του πήρανε το μεγαλύτερο δώρο τρέχεις σπίτι σου να ξαναετοιμαστείς για να πας να πιεις τα «τσιπουράκια» σου που ακούγονται τόσο δελεαστικά να πιεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα τους! Τελικά εκεί που κάθεσαι στον υπολογιστή αποφασίζεις να μην βγεις λες και ένα «και αύριο μέρα είναι» και πας και παίρνεις και μια ταινία έτσι για να την δεις μόνη σου γιατί ακόμα και ο αδελφός σου αποφασίζει να κάνει κάτι άλλο…

p.s : Κάλο Σαββατοκύριακο και καλό μας φθινόπωρο λοιπόν!


Άρια Μεσοροπιάν!

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Κάλο μήνα…..

Αποφάσισα να αναρτήσω ένα κείμενο περί απολογισμού όχι τώρα αλλά πιο μετά όταν το πράξω και στο μυαλό μου , τώρα όμως θέλω να πω το εξής. Όποιος και αν είναι ο στόχος να θυμάσαι κάτι η σωστή προετοιμασία εξασφαλίζει παραπάνω από τις μισές φορές την επιτυχία. Τώρα λοιπόν που ο στόχος λέγεται «ανακαίνισης καρδιάς» σε όλους τους τομείς μην φανταστείς μόνο στον ερωτικό αλλά και σε όλους τους άλλους τομείς που απαρτίζουν την καρδιά σου προσπάθησε να κάνεις ένα ξεσκόνισμα των σκονισμένων – κιτρινισμένων αναμνήσεων σου είτε φιλικών, είτε ερωτικών, είτε οικογενειακών. Ναι ναι σε βλέπω μην βιαστείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου αλλά:

 Προσπάθησε να αναζητήσεις πράγματα υλικά και μη τα οποία θα σου ανανεώσουν τον προσωπικό σου χώρο
 Αφιέρωσε χρόνο σε δραστηριότητες μακριά από προβληματισμούς…
 Απαλλάξου από το βάρος των καταπιεσμένων συναισθημάτων μιλώντας ανοιχτά και όποιον πάρει ο χάρος
 Πράξε μια κατά μέτωπο επίθεση σε όποιον θεωρεί ότι ήρθες σε αυτήν την ζωή μόνο για να λύνεις τα προβλήματα του
 Φύλαξε την γοητεία και γενναιοδωρία σου για λίγους και εκλεκτούς που έχουν αποδείξει έμπρακτα πως το αξίζουν

Και άλλα πολλά θα μπορούσα να πω αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται το μόνο που  θέλω να τονίσω είναι ότι τελικά οι διαμάχες δεν λύνονται με λόγια και με φωνές αλλά με μια κόσμια συζήτηση για να μην πω χωρίς καθόλου συζήτηση……

P.S. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!   


Άρια Μεσοροπιάν

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012


Εκεί που μπαίνεις στην διαδικασία να αποχαιρετίσεις φίλους συγγενείς και εργοδότες και έχεις ήδη φτιάξει την βαλίτσα σου, έχεις ακόμα μεριμνήσει να κλείσεις εισιτήριο και έχεις βρει και παρέα για το 10 ώρο ταξίδι σου εκεί είναι που μια στιγμή έρχεται να αναιρέσει όλες τις διεργασίες που έχουν προηγηθεί και σε βάζει σε σκέψεις περί αναβολής του ταξιδιού σου.

Ένας καφές και ένα αγαπημένο πρόσωπο αρκούν για να σε βοηθήσουν στο να πάρεις την σωστή απόφαση. Αυτό συνέβη και σε μένα χθές βράδυ που ενώ είχα χαιρετίσει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και είχα ετοιμάσει τα πράγματα μου για Θεσσαλονίκη το βλέμμα ενός και μόνο προσώπου σε συνδυασμό με το άγγιγμα του με έκανε να σκεφτώ, να αναθεωρήσω και να πω αξίζει να μείνω έστω λίγες μέρες παραπάνω απλά και μόνο για να είμαι κοντά του. Κάποιες φορές πρέπει να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας αλλά και τα άτομα που συνέβαλλαν με κάθε θεμιτό μέσο να μας μεγαλώσουν και να μας προσφέρουν την μοναδική και ανιδιοτελή αγάπη τους.

Πώς λοιπόν να φύγεις όταν δυο μάτια σε κοιτάνε με έναν συνδυασμό θλίψης, αγάπης και νοσταλγίας, πώς να λοιπόν να φύγεις όταν δύο χέρια σε αγκαλιάζουν γυρεύοντας φροντίδα και προστασία, πως λοιπόν να φύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι το πρόσωπο που αγαπάς πιο πολύ από όλα όσα έχεις στην ζωή σου…?

Δεν φεύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι η αγαπημένη σου γιαγιούλα όχι δεν φέυγεις…….πότε δεν θα μπορούσες να το κάνεις αυτό.

Άρια Μεσοροπιάν