Εκεί που μπαίνεις στην διαδικασία να αποχαιρετίσεις φίλους συγγενείς και εργοδότες και έχεις ήδη φτιάξει την βαλίτσα σου, έχεις ακόμα μεριμνήσει να κλείσεις εισιτήριο και έχεις βρει και παρέα για το 10 ώρο ταξίδι σου εκεί είναι που μια στιγμή έρχεται να αναιρέσει όλες τις διεργασίες που έχουν προηγηθεί και σε βάζει σε σκέψεις περί αναβολής του ταξιδιού σου.

Ένας καφές και ένα αγαπημένο πρόσωπο αρκούν για να σε βοηθήσουν στο να πάρεις την σωστή απόφαση. Αυτό συνέβη και σε μένα χθές βράδυ που ενώ είχα χαιρετίσει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και είχα ετοιμάσει τα πράγματα μου για Θεσσαλονίκη το βλέμμα ενός και μόνο προσώπου σε συνδυασμό με το άγγιγμα του με έκανε να σκεφτώ, να αναθεωρήσω και να πω αξίζει να μείνω έστω λίγες μέρες παραπάνω απλά και μόνο για να είμαι κοντά του. Κάποιες φορές πρέπει να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας αλλά και τα άτομα που συνέβαλλαν με κάθε θεμιτό μέσο να μας μεγαλώσουν και να μας προσφέρουν την μοναδική και ανιδιοτελή αγάπη τους.

Πώς λοιπόν να φύγεις όταν δυο μάτια σε κοιτάνε με έναν συνδυασμό θλίψης, αγάπης και νοσταλγίας, πώς να λοιπόν να φύγεις όταν δύο χέρια σε αγκαλιάζουν γυρεύοντας φροντίδα και προστασία, πως λοιπόν να φύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι το πρόσωπο που αγαπάς πιο πολύ από όλα όσα έχεις στην ζωή σου…?

Δεν φεύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι η αγαπημένη σου γιαγιούλα όχι δεν φέυγεις…….πότε δεν θα μπορούσες να το κάνεις αυτό.

Άρια Μεσοροπιάν