Σάββατο 16 Μαρτίου, ναι μπήκε αισίως ο Μάρτης και εμείς ούτε που το καταλάβαμε. Ο καιρός έχει τρελάθει μια ζέστη, μία κρύο, μία αέρας και μία βροχή. Το καρναβάλι έφτασε και αύριο τελειώνει και για πρώτη φορά δεν θα βρίσκομαι στην καρδιά του αλλά σε μια άλλη γιορτή, την γιορτή της έδβομης τέχνης, το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλόνικης. Ταινίες, ντοκιμαντέρ, εθελοντές, ήλιος, καφές, κρασί, ωραία ντυσίματα, χιπστερ διάθεση αυτές είναι οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, όταν σκέφτομαι το φεστιβάλ. Και δεν υπάρχει καλυτερο συναίσθημα πίστεψε με από το να είσαι με καλή πάρεα και να κάθεσαι αναπευτικά στην άνετη πολυθρόνα της αίθουσας και να ταξιδέυεις σε άλλα μέρη σε μέρη διαφορετικά, σε χώρες που υποφέρουν, σε ανθρώπους που είναι αιχμάλωτοι λόγου της ίδιας της ύπαρξης τους, σε ανθρώπους που η ζωή τους στέρησες όλα όσα εσύ έχεις, σε κόσμους που τα καθημερίνα πράγματα φαντάζουν ιδανικά. Πόλεμοι, ανθρώπινες ιστορίες, ναρκωτικά, αρρώστιες, βιογραφίες, ομοφυλοφιλία, διαστοφή αλλά και αγάπη, πάθος, όρεξη, έμπνευση, τόλμη, ζεστασιά. Όλων των ειδών τα συναισθήματα να κάνουν παρέλαση μπροστά από τη μεγάλη οθόνη και εσύ εκεί να κάθεσαι αμέτοχος και να αισθάνεσαι τόσο μικρός και ευάλωτος αλλά και τόσο ασφαλής. Και μετά έρχεται το τέλος βγαίνεις από την αίθουσα και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα όποια και να είναι αυτή....

Άρια Μεσοροπιάν

Η αρχή του τέλους 

Στο άκουσμα της «αρχής του τέλους» μην βάζεις στο μυαλό σου κάτι κακό όπως το τέλος της ζωής σου ή το τέλος του κόσμου όχι σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο. Λέγοντας αρχή εννοώ την έναρξη του εαρινού εξαμήνου και λέγοντας τέλος εννοώ το τέλος της φοιτητικής ζωής. Αυτό λοιπόν το εξάμηνο σηματοδοτεί για μένα όπως και για πολλούς άλλωστε το τέλος των πιο ξέγνοιαστων χρόνων. Συναισθήματα πολλά, εμπειρίες ακόμη περισσότερες, τρελές καταστάσεις να έχεις να θυμάσαι για μια ολόκληρη ζωή παρόλο που τόσες πολλές σκέψεις περνάνε από το  μυαλό μου σαν μια χρονομηχανή που κάνει flashback σε αυτά τα 3,5 χρόνια  δεν μπορώ να αποφασίσω τι να πρωτογράψω, μόνο πιάνω το πρόσωπο μου να σχηματίζει ένα φευγαλέο μειδίαμα .

Αν μου ζητούσες μια λέξη για να σου περιγράψω τα συναισθήματα μου θα ήταν αυτή της γλυκιάς νοσταλγίας (άρα δυο λέξεις). Ατέλειωτοι καφέδες, αμέτρητα ξενύχτια, έρωτες, φιλίες, τσακωμοί, εργασίες, καρναβάλια, γιορτές όλα σε μια συνεχή επανάληψη. Αν πάλι μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα μα τίποτα (αχ και να μπορούσα να το κάνω αυτό). Και τώρα να είσαι 4 έτος, και ήδη τελειώνει ο Φλεβάρης έχεις το πολύ 4 μήνες ακόμη και μόνο 5 μαθήματα για πτυχίο συν την πτυχιακή σου που είναι στα τελειώματα. Για μένα ισχύει ένα μότο που λέει «Δεν κάνουμε παρέα με όσους παίρνουν πτυχίο στα 4 χρόνια». Η αλήθεια είναι ότι πάντα  το Η΄Εξάμηνο μου φαινόταν τόσο μα τόσο μακρινό σαν να μην υπήρχε και μόλις πριν ένα μήνα συνειδητοποίησα ότι όντως έφτασε και τρέχει με απειλητικά μεγάλη ταχύτητα προς το τέλος του.

 Το αίσθημα ότι πας στην σχολή και κάθε μέρα είναι η τελευταία σου σε αγχώνει ακόμα περισσότερο. Αλλά ας αφήσουμε τα περί σχολής δεν υπάρχει αυτήν την περίοδο χειρότερο πράγμα από τις συζητήσεις του τι θα κάνεις μετά. Με ένα αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον να απλώνεται μπροστά σου και με ένα άγχος για το αν και πότε οι κόποι σου θα ανταμειφθούν και για το τι θα κάνεις μετά τις σπουδές προσπαθείς να πορευθείς και να βάλεις τις σκέψεις σου μια τάξη για να συνεχίσεις. Μαζί με όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και η κατάληξη της παρέας σου, που θα πάνε οι φιλίες σου: θα γυρίσουν στο πατρικό τους, θα παραμείνουν στο τόπο σπουδών τους, θα μεταναστεύσουν και άραγε τι θα γίνει μετά: θα διασπαστείτε, θα σας χωρίσουν οι διαφορετικοί τρόποι ζωής και εργασίας καθώς και το αιώνιο  ερώτημα του τύπου «τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως παλιά».

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει μετά όλοι κάνουν σχέδια, προβλέψεις και υποθέσεις άλλοι απαισιόδοξοι άλλοι λίγο πιο αισιόδοξοι άλλο να βλέπουν το μετά με αβεβαιότητα και το πριν με νοσταλγία. Και να μην τελειώνεις τώρα το γνωρίζεις ότι θα έρθει η στιγμή που και θα τελειώσεις και θα ορκιστείς και γιατί όχι και να δουλέψεις λέμε τώρα. Κράτα λοιπόν σε ασφαλές σημείο τις εμπειρίες σου, τα λάθη και τις ωραίες στιγμές αυτών των χρόνων και έχοντας όλα αυτά στο μυαλό σου προσπάθησε να πορευτείς. Όσον αφορά τους ανθρώπους που γνώρισες και αγάπησες μην σε νοιάζει όσοι είναι να μείνουν στην ζωή σου θα μείνουν για πάντα.

p.s: Καλό πτυχίο και καλή ζωή! 

Άρια Μεσοροπιάν