Εκεί που μπαίνεις στην διαδικασία να αποχαιρετίσεις φίλους συγγενείς και εργοδότες και έχεις ήδη φτιάξει την βαλίτσα σου, έχεις ακόμα μεριμνήσει να κλείσεις εισιτήριο και έχεις βρει και παρέα για το 10 ώρο ταξίδι σου εκεί είναι που μια στιγμή έρχεται να αναιρέσει όλες τις διεργασίες που έχουν προηγηθεί και σε βάζει σε σκέψεις περί αναβολής του ταξιδιού σου.

Ένας καφές και ένα αγαπημένο πρόσωπο αρκούν για να σε βοηθήσουν στο να πάρεις την σωστή απόφαση. Αυτό συνέβη και σε μένα χθές βράδυ που ενώ είχα χαιρετίσει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και είχα ετοιμάσει τα πράγματα μου για Θεσσαλονίκη το βλέμμα ενός και μόνο προσώπου σε συνδυασμό με το άγγιγμα του με έκανε να σκεφτώ, να αναθεωρήσω και να πω αξίζει να μείνω έστω λίγες μέρες παραπάνω απλά και μόνο για να είμαι κοντά του. Κάποιες φορές πρέπει να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας αλλά και τα άτομα που συνέβαλλαν με κάθε θεμιτό μέσο να μας μεγαλώσουν και να μας προσφέρουν την μοναδική και ανιδιοτελή αγάπη τους.

Πώς λοιπόν να φύγεις όταν δυο μάτια σε κοιτάνε με έναν συνδυασμό θλίψης, αγάπης και νοσταλγίας, πώς να λοιπόν να φύγεις όταν δύο χέρια σε αγκαλιάζουν γυρεύοντας φροντίδα και προστασία, πως λοιπόν να φύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι το πρόσωπο που αγαπάς πιο πολύ από όλα όσα έχεις στην ζωή σου…?

Δεν φεύγεις όταν αυτό το πρόσωπο είναι η αγαπημένη σου γιαγιούλα όχι δεν φέυγεις…….πότε δεν θα μπορούσες να το κάνεις αυτό.

Άρια Μεσοροπιάν

Και ποιος δεν έχει ακούσει την φράση αυτή την απόλυτα κλισέ φράση «το δύσκολο δεν είναι να πέσεις αλλά να σηκωθείς» κάτι τέτοιο τελοςπάντων μια τόσο τετριμμένη φράση που ηχεί στα αυτιά μου συνέχεια από τα στόματα γνωστών και αγνώστων συνέχεια συνέχεια συνέχεια…

Απαίσια φράση κακιά… Μέχρι την στιγμή που έρχεσαι και εσύ ο ίδιος αντιμέτωπος με αυτήν την φράση εκεί που η ψυχή σου και όχι το σώμα σου είναι πιο κάτω από την γη και αισθάνεσαι σαν ένα περσικό χαλί το οποίο το πατάνε και πάνω του εναποθέτουν όλων των ειδών τα αντικείμενα και εσύ εκεί συντροφιά με το πάτωμα και την ανελέητη αίσθηση του διαρκούς πατήματος να διαπερνάει όλες τις πτυχές του κορμιού ή μάλλον λάθος της ψυχής και το μυαλού σου…

Αχ αν αυτό το χαλί είχε στόμα θα έλεγε σίγουρα πολλά πολλά πολλά…

Τα πράγματα και βασικά ο χρόνος ο οποίος παρεμπίπτοντος λένε ότι είναι και ο καλύτερος γιατρός και απαλύνει όλες μα όλες τις πληγές (για να το δούμε αυτό) σου φέρνει και πολλές εκπλήξεις καλές και κακές και σύ πιάνεσαι απροετοίμαστος και έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις άλλοτε πρωτόγνωρες άλλοτε πάλι τόσο μα τόσο επαναλαμβανόμενες και κωμικοτραγικές…(βαρύ ίσως)..

Αλλά  έτσι είναι αυτά τα θέματα λειτουργούν με μια κάποια χρονοκαθυστέρηση άλλοι πιο πρίν άλλοι πιο μέτα άλλοι ταυτόχρονα άλλοι πάλι πότε μπα όχι και ποτέ αλλά ίσως πολύ μα πολύ αργά….

P.S Παυλίνακι ξέρω ότι μου είπες να στο αφιερώσω αλλά δεν το αφιερώνω πουθενά γιατί πίστεψε με δεν αξίζει καμία μνεία σε κανένα άτομο ….που κάνει ένα άλλο άτομο να νιώθει σαν περσικό χαλί…

Άρια Μεσοροπιάν

Πόσο πόνο μπορεί να κρύβει και να έχει μέσα του μια ανθρώπινη ψυχή και ταυτοχρόνως  πόσο ταλέντο μπορεί να διαθέτει αυτή η ψυχή έτσι ώστε να μετατρέπει αυτόν τον πόνο σε μια τόσο ανεπανάληπτη ερμηνεία η οποία σου αφήνει το πιο γλυκό συναίσθημα νοσταλγίας και προσμονής που είχες ποτέ?

Ακόμη καλύτερο γίνεται  όταν αυτή η ψυχή, φωνή, ζωή πες το όπως θές συνοδεύεται από μια δεύτερη εξίσου πονεμένη ύπαρξη.! Είναι αυτές οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται που είχε και ο ίδιος την ευκαιρία να πονέσει από τον γλυκό αλλά και συνάμα οδυνηρό πόνο του έρωτα , χαίρεται λοιπόν γιατί έζησε, ή ζεί τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο..Το παράξενο είναι ότι στο άκουσμα τέτοιο τραγουδιών δεν σου έρχεται μίσος ή οποιοδήποτε κακό συναίσθημα για την πηγή του πόνου αλλά μια ακαταμάχητη αίσθηση θετικής πικρίας  και μια ανάμνηση όλων των ωραίων στιγμών….

Αυτή η «έκρηξη» συναισθημάτων προήλθε από την ανεπανάληπτη συναυλία που «έδωσε» η  Χαρούλα Αλεξίου μαζί με την Δήμητρα Γαλάνη χθές το βράδυ! Μια συναυλία στην οποία κυριολεκτικά οι δύο φωνές ενώθηκαν σε μια (δεν μπορώ να κάνω πιο σαφή αυτό το απόλυτο μουσικό πάντρεμα) και εσύ ήσουν εκεί μετέωρη ψυχή δεμένη σαν τον Οδυσσέα που ακούει  τις σειρήνες (ναι αυτό είναι οι υπέρτατες σειρήνες) και προσπαθεί μάταια ,γιατί είναι δεμένος, να αφεθεί και να ταξιδέψει μαζί με τους στίχους και τους ρυθμούς της μουσικής σε μέρη μακρινά και δύσβατα..

Ναι αυτό ακριβώς αυτό το συναίσθημα!

Υ.Γ ο στίχος που ηχεί ακόμα μέσα μου «Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική ό,τι αγαπούσα τ αποθέωνα Αρκεί να ήσουνα εκεί»

Άρια Μεσοροπιάν

Μόλις χθες σκεφτόμουν πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν περνάς καλά έχοντας δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και κάνοντας πράγματα τα οποία σε γεμίζουν και σε ευχαριστούν..και σήμερα ναι σήμερα συνειδητοποίησα ότι έφυγε και ο 2 καλοκαιρινός  μήνας ..

Καλό μήνα λοιπόν και καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού..!


Ανάμεσα στο πολυάσχολο αυτό καλοκαίρι  *γιατί φτάσαμε στο σημείο το καλοκαίρι να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε και τον χειμώνα να "καθόμαστε¨* είπα να γράψω αλλά τελικά το μετάνιωσα γιατί θέλω τόσα πολλά να πώ αλλά δεν ξέρω πως να τα εκφράσω αυτήν την στιγμή..!


Σήμερα έκανα μια συζήτηση σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και τις προτεραιότητες που θέτει το κάθε άτομο για τον εαυτό του αλλά και για την οπτική γωνία με την οποία αντιμετωπίζει τις διάφορες καταστάσεις. Καθημερινά σκέφτομαι ότι αυτήν την εποχή δεν δοκιμαζόμαστε μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά διότι ακόμα και η φιλία περνάει την δική της κρίση! Ευτυχώς όμως που για αυτήν την κρίση το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι το δικό μας ξεκαθάρισμα με ότι αυτό συνεπάγεται...
Οι φίλοι μας λοιπόν  είναι αυτοί που είναι πάντα δίπλα μας την στιγμή που εμείς δεν θέλουμε να βγούμε έξω από το σπίτι, δίπλα μας στην εκάστοτε  ερωτική, φιλική, οικογενειακή απογοήτευση, αυτοί που είναι δίπλα μας για να μας τονώσουν το ηθικό, για να γελάσουν όχι με τα αστεία αλλά με τις βλακείες μας...φίλοι μας όμως δεν είναι μόνο αυτοί αλλά και αυτοί που θα βγούν μαζί μας, θα διασκεδάσουν μέχρι πρωϊας, που θα μας ξενερώσουν στο λεπτό, που θα πιούμε ένα *μόνο* ένα ποτηράκι παραπάνω και θα τους βρίσουμε και αυτοί το μόνο που θα κάνουν είναι να γελάσουν...
Αυτοί είναι οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που θα κάνουν την ζωή μας ομορφότερη και θα μας γλιτώσουν από τα έξοδα του ψυχοθεραπευτή...!

   

Άρια Μεσοροπιάν