Πόσο πόνο μπορεί να κρύβει και να έχει μέσα του μια ανθρώπινη ψυχή και ταυτοχρόνως  πόσο ταλέντο μπορεί να διαθέτει αυτή η ψυχή έτσι ώστε να μετατρέπει αυτόν τον πόνο σε μια τόσο ανεπανάληπτη ερμηνεία η οποία σου αφήνει το πιο γλυκό συναίσθημα νοσταλγίας και προσμονής που είχες ποτέ?

Ακόμη καλύτερο γίνεται  όταν αυτή η ψυχή, φωνή, ζωή πες το όπως θές συνοδεύεται από μια δεύτερη εξίσου πονεμένη ύπαρξη.! Είναι αυτές οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται που είχε και ο ίδιος την ευκαιρία να πονέσει από τον γλυκό αλλά και συνάμα οδυνηρό πόνο του έρωτα , χαίρεται λοιπόν γιατί έζησε, ή ζεί τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο..Το παράξενο είναι ότι στο άκουσμα τέτοιο τραγουδιών δεν σου έρχεται μίσος ή οποιοδήποτε κακό συναίσθημα για την πηγή του πόνου αλλά μια ακαταμάχητη αίσθηση θετικής πικρίας  και μια ανάμνηση όλων των ωραίων στιγμών….

Αυτή η «έκρηξη» συναισθημάτων προήλθε από την ανεπανάληπτη συναυλία που «έδωσε» η  Χαρούλα Αλεξίου μαζί με την Δήμητρα Γαλάνη χθές το βράδυ! Μια συναυλία στην οποία κυριολεκτικά οι δύο φωνές ενώθηκαν σε μια (δεν μπορώ να κάνω πιο σαφή αυτό το απόλυτο μουσικό πάντρεμα) και εσύ ήσουν εκεί μετέωρη ψυχή δεμένη σαν τον Οδυσσέα που ακούει  τις σειρήνες (ναι αυτό είναι οι υπέρτατες σειρήνες) και προσπαθεί μάταια ,γιατί είναι δεμένος, να αφεθεί και να ταξιδέψει μαζί με τους στίχους και τους ρυθμούς της μουσικής σε μέρη μακρινά και δύσβατα..

Ναι αυτό ακριβώς αυτό το συναίσθημα!

Υ.Γ ο στίχος που ηχεί ακόμα μέσα μου «Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική ό,τι αγαπούσα τ αποθέωνα Αρκεί να ήσουνα εκεί»

Άρια Μεσοροπιάν