Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012


Αυτό είναι για σένα Σπύρο, είναι ένα τίποτα μπροστά σε σένα, είναι όμως αυτά που νιώθω,,ένιωσα και θα νιώσω…

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω και τι να πρωτοπώ για σένα γιατί ακόμα και τώρα το χέρι μου τρέμει (όπως και η καρδιά μου) ήθελα τόσα πολλά να γράψω τόσα πολλά να σου πω αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται πότε να έχω αυτήν την ευκαιρία..Πέρασαν 7 χρόνια 7 ολόκληρα χρόνια με το κενό που μου άφησε η απουσία σου άλλοτε να μεγαλώνει άλλοτε πάλι να μικραίνει όσα όμως χρόνια και αν περάσουν εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο σου, την χροιά της φωνής σου, το περπάτημα σου… δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις ξέρω όμως ότι με βλέπεις, με νιώθεις, με προσέχεις και ξέρω ναι πίστεψε αυτό σίγουρα το ξέρω ότι εκεί που είσαι είναι καλύτερα από δω…

Αχ και να μπορούσες να ήξερες πως αισθάνθηκα και πως ακόμα αισθάνομαι όταν σε σκέφτομαι... Ξέρεις αυτές τις μέρες είχα την κουβέντα σου, για σένα μιλάω πάντα, όλοι ξέρουν για σένα, δεν έχω τίποτα να ντραπώ και τίποτα να κρύψω, είσαι ένας άγγελος ναι είσαι, αυτό είσαι τώρα και θα παραμείνεις πάντα έτσι..αλλά γιατί γιατί γιατί να φύγεις έτσι γιατί να μου το κάνεις ή μάλλον όχι, γιατί να το κάνεις στον εαυτό σου αυτό..ε…γιατί…? Θα έρθει η στιγμή που θα γράψω πολλά για σένα, για μας για την αγάπη που σου είχα, το ξέρεις πάντα το ήξερες, συγγνώμη όμως αν δεν μπόρεσα να στο δείχνω καθημερινά αν δεν μπόρεσα να σου δείχνω την απέραντη αγάπη την αγάπη που ήθελες όσο τίποτε άλλο..

Τώρα όμως δεν είναι οδυνηρή όσο τότε, τώρα είναι μαζί μου ζω με αυτήν, με την απουσία σου... Ξέρεις έχω όλα τα πράγματα σου, τα ρούχα σου, τα σκουλαρίκια και κάποιες ζωγραφιές σου, ήμουν μικρή ...Πολλοί νόμιζαν ότι δεν καταλαβαίνω άλλοι πάλι νόμιζαν ότι θα το ξεπεράσω γρήγορα.. όχι όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο που ένιωσα αυτόν το πόνο του απέραντου κενού εκείνων των πρώτων μηνών…

.. είχα καιρό να κλάψω για σένα το έκανα χθές..

Ήθελα να σε δώ και να σου πω πως σε αγαπώ πιο πολύ από όλους και από όλα, ήθελα να σε δώ και να σου πω ότι θα είμαι δίπλα σου για ότι με χρειαστείς, ήθελα να σε ρωτήσω ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ….

Μα τώρα όλα αυτά είναι μάταια.. αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ να το χωνέψω ότι θα μπορούσες να είσαι εδώ τώρα μαζί μου… ότι μπορεί να είχες κάνει την οικογένεια σου, ότι μπορεί να είχες βρει την πραγματική αγάπη και ζεστασιά που πάντα αναζητούσες..αλλά εσύ δεν είσαι εδώ… δεν θα είσαι ποτέ εδώ…

p.s αφιερωμένο σε σένα στο πιο αξιαγάπητο και «χτυπημένο» από την ζωή ξαδελφούλη..μου…(δεν είσαι μακριά είσαι πιο κοντά  από ότι νομίζεις....είσαι μέσα στην ψυχή μου, όχι λάθος..ΕΙΣΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ)

.σε αγαπώ.



Άρια Μεσοροπιάν

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012


Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν ένα καθαρά γεμάτο από φεστιβάλ διήμερο τόσο γεμάτο που δεν ήξερες πραγματικά που να πρωτοπάς...Reworks Festival , Pillbox Fashion Street Festival, Mode Street Festival, Pop-art Library Festival αλλά το καλύτερο όλων Φεστιβάλ γευσιγνωσίας κρασιού! Να προσθέσω κιόλας ότι το Σάββατο ήταν και η μέρα χωρίς αυτοκίνητο γεγονός που ήρθε και έδεσε με την «φεστιβαλική» ατμόσφαιρα της πόλης!

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ σε όλα τα φεστιβάλ αλλά τουλάχιστον στα 2 που πήγα έχω να πω ότι για κάτι τέτοιες εκδηλώσεις αξίζει να αφήσεις οτιδήποτε άλλο έχεις να κάνεις και να πας να τις παρακολουθήσεις! Ξεκινάω με το PillBox: Fashion Street Festival το οποίο πραγματοποιήθηκε στην οδό Ικτίνου και στο οποίο έβρισκε κανείς κάθε λογής handmade αξεσουάρ από κοσμήματα μέχρι τσάντες, ρούχα, παπούτσια όλα αυτά φτιαγμένα από απλά καθημερινά υλικά που σε συνδυασμό με την φαντασία των δημιουργών  τους μετατρέπονταν σε κάτι πέρα του συνηθισμένου. Όμως αυτό που συνειδητοποίησα ήταν θές γιατί κάποια στιγμή το μάτι «χορταίνει» από όλα αυτά, θες πάλι γιατί το μυαλό και το πορτοφόλι σου υπενθυμίζουν να μην «μπαίνεις» σε περιττά έξοδα, δεν ξέρω, πάντως εγώ δεν αγόρασα και δεν νομίζω και να αγόραζα κάτι γιατί πλέον δεν μου κινούν και  τόσο πολύ το ενδιαφέρον…

Αφήνουμε το fashion street festival και μεταφερόμαστε τώρα σε ένα άλλο φεστιβάλ για το οποίο δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη του! Μετά το PillBox αποφασίσαμε να πάμε  για ένα «χαλαρό» ποτάκι και ενώ  κάποιες φύγανε για σπίτι τους και κάποιες άλλες για να πάνε σε μια άλλη εκδήλωση, εγώ με τις εναπομείναντες φίλες μου αποφασίσαμε να πάμε στην προβλήτα (στο λιμάνι) να κάτσουμε και να ρεμβάσουμε τον Θερμαϊκό… Ξαφνικά βλέπουμε μια γεμάτη από κόσμο και κιόσκια προβλήτα, θεωρώντας λοιπόν ότι πρόκειται για ακόμη μια «βαρετή» έκθεση και στεναχωρημένες που μας «πήρανε»   την θέση αναχωρούμε προς τα σπίτια μας όταν καταλαβαίνουμε ότι τα κιόσκια αυτά είναι κιόσκια κτημάτων κρασιών και ότι αυτό το φεστιβάλ είναι φεστιβάλ γευσιγνωσίας κρασιού! Το πράγμα είχε ως εξής πλήρωνες 5 ευρώ στην είσοδο, έπαιρνες ένα ποτήρι κρασιού και μπορούσες να δοκιμάσεις κρασί όσο ήθελες όσες φορές επιθυμούσες από όλα τα «κτήματα» που υπήρχαν εκεί ( γύρω στα 30!).. 

Εμείς δεν χάσαμε ευκαιρία και σαν γευσιγνώστες ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε διαβαίνοντας το μονοπάτι της πιο ωραίας αιθανόλης..φτάνοντας αισίως μέχρι και το 17ο κίοσκι…νομίζω…!

p.s: Καλή Εδβομάδα!   



Άρια Μεσοροπιάν

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012


Αυτό το κείμενο προοριζόταν για αλλού αλλά τελικά αποφάσισα να το αναρτήσω εδώ…

Kαθώς λοιπόν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κείμενα τα οποία έχουν να κάνουν με τους προσωπικούς απολογισμούς είπα να μιλήσω και στο τρέχον άρθρο για τον απολογισμό που κάνει ο καθένας λίγο πριν τον ερχομό του φθινοπώρου. Και όταν μιλάω για «απολογισμό» δεν εννοώ βέβαια τον οικονομικό αλλά τον προσωπικό και ψυχικό απολογισμό που θέλω να πιστεύω ότι όλοι μας λίγο πολύ κάνουμε ή που θέλουμε να νομίζουμε ότι κάνουμε. Εγώ τον δικό μου ενώ τον σκεφτόμουν και το επεξεργαζόμουν τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου κατάφερα να τον ολοκληρώσω στο ταξίδι της επιστροφής μου για την Θεσσαλονίκη.

Τα πράγματα έχουν ως εξής..

Οι διακοπές τελείωσαν και μαζί με αυτές τα μπάνια , τα ξενύχτια , οι καλοκαιρινοί (για κάποιους) έρωτες  και όλα τα συναφή  με αυτόν τον τρόπο όλοι θέλοντας και μη γυρνάμε στις βάσεις μας σχολή, δουλειά, μαθήματα κτλ. Ο φετινός χρόνος όμως διαφέρει από τους προηγούμενους γιατί αυτός σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της φοιτητικής μας ζωής ( ναι το ξέρω ακούγεται κάπως μακάβριο αυτό όπως και το  να είσαι 4 έτος!) Προσωπικά μιλώντας πάντα μετά  από 3  χρόνια καλοπέρασης και του γνωστού σε όλους μας «ξυσίματος»  μάλλον ήρθε ο καιρός να δραστηριοποιηθείς  και να βάλεις όπως λένε σε μια «τάξη» την ζωή σου και αυτό είναι μια αλήθεια αν το καλοσκεφτείς. Και όταν λέμε «τάξη» οκ μην φανταστείς κάτι το εκδιαμέτρου αντίθετο από αυτό που ήδη έκανες μέχρι τώρα αλλά τουλάχιστον μια τακτοποίηση της φοιτητικής σου ζωής και μια υπενθύμιση των σφαλμάτων των οποίων δεν πρέπει να επαναλάβεις.

 Με μια σύντομη ενεργοποίηση των αναμνήσεων των τελευταίων 3 χρόνων πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ένα μειδίαμα σχηματισμένο στο πρόσωπο του και μια «πλημμύρα»  θετικών στιγμών με δόσεις θλίψης και νοσταλγίας να κατακλύζουν του μυαλό του. Ναι όπως κατάλαβες η προηγούμενη πρόταση είχε και ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.! Σκέφτηκα λοιπόν όλες τις στιγμές που έζησα σε όλους τους τομείς και με χαροποίησαν , στιγμές που με γέμισαν και με ολοκλήρωσαν σαν άνθρωπο, 3 χρόνια εκ των οποίων το 93% ήταν απλά αξέχαστο. Γνωρίζοντας ότι αυτός ο χρόνος θα είναι και ο τελευταίος καθαρά  «ξέγνοιαστος» χρόνος μου είμαι διατεθειμένη να τον περάσω όσο καλύτερα μπορώ και αυτό σας προτείνω να κάνετε και εσείς είναι καλό το «καθισιό» αλά μέχρι ενός σημείου! Από φέτος όλοι όσοι θα «εισβάλλουμε» στο 4 έτος ας προσπαθήσουμε να το ζήσουμε πιο ποιοτικά κάνοντας εκτός των άλλων πράγματα που όχι μόνο  μας διασκεδάζουν αλλά και που μας ψυχαγωγούν. Δεν μπορώ με τίποτα να συμβιβαστώ  στην ιδέα ότι αυτό ήταν φέτος και μετά τι……?

p.s: Αλλά έτσι είναι άλλωστε δεν λένε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν?


Άρια Μεσοροπιάν

Aria is blogging without regrets..: Σίγουρα σου έχει τύχει, σίγουρα σε έχει κάνει να ...


Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012


Σίγουρα σου έχει τύχει, σίγουρα σε έχει κάνει να αναρωτηθείς ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ γιατί αυτό το μυαλό να παίζει τόσο μα τόσο «βρώμικα» παιχνίδια μαζί σου..? Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν παίζει μόνο μαζί σου αλλά και μαζί μου και μαζί του και με όλους μας . Γιατί λοιπόν ενώ έχεις καταφέρει να προχωρήσεις όπως λέμε παρακάτω και να «στρώσεις» την ζωή σου με ότι αυτό συνεπάγεται, να συνεχίζεις όπως έκανες πάντα, να σηκώνεσαι ακόμη και  όταν έχεις φτάσει στο πάτο και ακόμα πιο κάτω, να ηρεμείς και να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου που το κατάφερες αυτό και να γεννιέσαι και πάλι από την αρχή…. ΓΙΑΤΙ μια και μόνο μια στιγμή μπορεί να έρθει και να αλλάξει ή μάλλον όχι να αλλάξει να ανοίξει καλύτερα αυτό το κλειδαμπαρωμένο και  γεμάτο αρνητικές σκέψεις και συμβάντα συρταράκι που βρίσκεται καταχωνιασμένο στην πιο ξεχασμένη μεριά του μυαλού σου??

Δεν ξέρω δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω μάλλον πρέπει να ισχύει αυτό το μότο που λέει οι άνθρωποι αλλάζουν οι αναμνήσεις όμως όχι. Ξέρεις αν είναι μια φορά δύσκολο να αποβάλλεις έστω και προσωρινά όλες αυτές της δυσάρεστες και επώδυνες αναμνήσεις είναι 21 φορές δυσκολότερο να καταφέρεις να τις αποβάλλεις μόνιμα αλλά και να καταφέρεις να αναπτύξεις έναν μηχανισμό ο οποίος θα τίθεται σε λειτουργία όταν αυτές οι θα  έρχονται και πάλι να ταλανίσουν το μυαλό σου. Αυτό όμως που κατάλαβα τον τελευταίο καιρό είναι ότι μόνο με την τήρηση της αξιοπρέπειας και της ανωτερότητας θα μπορέσεις να έχεις πολύ καλύτερα αποτελέσματα και όχι τόσο για τους άλλους αλλά για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι σημαντικό τελικά να μην δράσεις «εν βρασμώ ψυχής» εκείνη την ώρα γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι λίγο αργότερα θα το μετανιώσεις. Το «ξέσπασμα» σου είναι καλύτερο να το αφήσεις για πιο μετά γιατί «ρόδα είναι και γυρίζει….»!

p.s Όλα είναι θέμα χρόνου τελικά!



Άρια Μεσοροπιάν

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012




Πέμπτη 20 ενάτου καθώς βγαίνεις από το σπίτι νομίζεις ότι θα είναι μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες θα βγεις, θα πας στην δουλειά σου, θα κοιτάξεις τις βιτρίνες θα πεις και καμιά «χαζομάρα» έτσι για να «περάσει η ώρα» όχι τίποτε άλλο μην φανταστείς ( πόσο μα πόσο μας επηρεάζει ο προφορικός λόγος όταν γράφουμε!) και μετά θα γυρίσεις σπίτι και θα πεις πάει και αυτή η βδομάδα.! Και εγώ κάτι τέτοιο νόμιζα ότι θα γίνει και σήμερα πράγμα καθόλου δυσάρεστο ίσα ίσα, μόνο που σήμερα υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα της οδού Τσιμισκή, πριν προλάβεις να μαντέψεις αυτό το κάτι διαφορετικό ήταν το γνωστό σε όλους μας και πολυαγαπημένο «τσάμπα»!!!!!!!!!

Το «τσάμπα» αλλά όχι ας χρησιμοποιήσουμε  μια λέξη όχι και τόσο λαϊκή το δωρεάν λοιπόν και οι προσφορές είναι ένα θετικό που προέκυψε από αυτήν την δυσοίωνα επονομαζόμενη οικονομική κρίση. Σήμερα όλα άρχισαν καθώς περπατούσα στην «αγορά» με μια φίλη μου όταν έπεσε στα χέρια μας ένα φυλλάδιο στο οποίο ένα μαγαζί γυναικείων υποδημάτων είχε την εξής προσφορά « με το ένα ζευγάρι παίρνεις άλλο ένα ζευγάρι δώρο» εμείς κατευθυνθήκαμε προς το μαγαζί δεν αγοράσαμε ούτε ένα παπούτσι αλλά μας χάρισαν βραχιολάκια, μετά μια καινούρια καφετέρια σε μια προσπάθεια γνωστοποίησης των προϊόντων της μοίραζε δωρεάν καφέδες, λίγο πιο κάτω ακούμε μουσική και βλέπουμε τα γνωστά στην Θεσσαλονίκη «Todaylicious” να προσφέρουν απεριόριστα δωρεάν λαχταριστά hot dog, χθές ένα κομμωτήριο σου παρείχε λούσιμο, κούρεμα, φορμάρισμα με μόνο 8 ευρώ! Τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα πάρει καφέ πιο πριν, αγόρασα παπούτσια από ένα άλλο μαγαζί  που δεν είχε προσφορές, και αντί για hot dog έφαγα ένα σάντουιτς που δεν ήταν σε προσφορά… τουλάχιστον πήρα το βραχιολάκι.!

p.s Πρέπει να εκτιμάμε το «τσάμπα» μπορεί εγώ να μην πήρα για μένα hot dog μερίμνησα για τον αδελφό μου όμως!




Άρια Μεσοροπιάν!

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012




Είναι ωραίο τελικά να γράφεις ναι είναι όντως πολύ ωραίο να έχεις αυτήν την δυνατότητα να γράφεις οπουδήποτε και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας επιθυμείς και ειδικά με αυτήν την δυνατότητα που σου προσφέρουν πλέον τα μέσα τεχνολογίας να μπορείς να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου με όλους τους διαδικτυακούς φίλους σου. Θα μου πεις μπορεί ο οποιοσδήποτε να γράφει? Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, σίγουρα ο καθένας έχει δικαίωμα στο γραπτό όπως άλλωστε και στον προφορικό λόγο τώρα το αν θα μπορέσει να διατυπώσει και γραπτώς  τα όσα σκέφτεται και τα όσα θα ήθελε να πει αυτό  είναι άλλο θέμα.

Άλλοι λένε ότι με κάποια χαρακτηριστικά, ταλέντα ή πλεονεκτήματα γεννιέσαι τα έχεις δηλαδή έμφυτα άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι τα αποκτάς με την πάροδο του χρόνου (επίκτητα) εγώ είμαι της άποψης ότι ναι μεν εκ φύσεως μπορεί να έχεις κάποιες δεξιότητες άλλα το αν θα τις αξιοποιήσεις τελικά ή όχι έγκειται σε πολλούς εξωγενείς και μη παράγοντες. Δεν θα επεκταθώ σε αυτούς τους παράγοντες που συμβάλλουν ή παρακωλύουν την ευκαιρία άνθισης του εκάστοτε έμφυτου προτερήματος απλά θα επισημάνω ότι είναι τουλάχιστον απαιτούμενη η προσωπική αναζήτηση και ανακάλυψη των θετικών χαρακτηριστικών που κρύβει μια προσωπικότητα μέσα της και μέσω της οποία μπορεί να πετύχει πολλά με κύριο όλων την ολοκλήρωση του εαυτού της.

Το να γράφεις όμως αράδες οτιδήποτε και αν αυτό συνεπάγεται είναι ένα αίσθημα ηδονής μια προσωπική απόλαυση- ικανοποίηση ότι μπορείς να εξωτερικεύσεις και γνωστοποιήσεις τις ενδόμυχες σκέψεις που είτε σε απασχολούν είτε σε χαροποιούν…..

Είτε άλλοτε πάλι να γράψεις χωρίς να σε απασχολεί ή σε χαροποιεί κάτι απλά να γράψεις επειδή εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ένιωσες ότι μόνο αυτό ήθελες ή μάλλον μπορούσες να κάνεις.!


Άρια Μεσοροπιάν

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012


Μετράω ήδη μισό μήνα στην Θεσσαλονίκη και κυριολεκτικά ένιωθα και κυκλοφορούσα έξω με μια άκρως καλοκαιρινή διάθεση νομίζοντας ακόμη ότι βρίσκομαι Κεφαλλονιά ένα πράγμα! Χθές όμως με το που έφυγα από ένα «νυχτερινό κέντρο διασκέδασης» ήταν λές και βρέθηκα σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο «μπήκα» αφήνοντας πίσω μου το καλοκαίρι και «βγήκα» έχοντας μπροστά μου το φθινόπωρο. Το ξέρω είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι πάει ένα ακόμα καλοκαιράκι αλλά ακόμη και ο καιρός έρχεται να στο επιβεβαιώσει και να σε κάνει να προσαρμοστείς στην ιδέα της υποδοχής του φθινοπώρου! Και ξημερώνει εκείνη η μέρα (η σημερινή) που δεν ξέρεις τι να βάλεις γιατί ενώ βρέχει κάνει και  ζέστη, όχι όμως τόση ώστε να βάλεις σορτσάκι αλλά ούτε και τόσο κρύο ώστε να βάλεις παντελόνι, δεν θές να αποχωριστείς τα ωραία σου σανδάλια (εγώ τις σαγιονάρες) αλλά ούτε γαλότσες μπορείς να βάλεις (το έχω πει θα σκάσω μύτη με σορτς και γαλότσα ειρήνη, μυρτώ, σερετάκη και τζένη για σας πάει αυτό που με κράζετε) ακόμη καλύτερο βελουτέ φόρμα με γαλότσα…τις μπαλαρίνες πάλι τις λυπάσαι όμως,all-star όχι πάλι all star….

Παρασκευή πρωί έχεις πάει σε μάθημα, έχεις πιεί καφέ, έχεις ξαναπιεί και άλλο καφέ, έχεις φάει, έχεις πάει και σε μια έκθεση το λες και «μοδέρνας» τέχνης ναι ακριβώς αυτό έτσι για να το παίξεις και λίγο πιο «αλτερνατίβα» ρε παιδί μου, έχεις πει τα νέα σου, έχεις γυρίσει όλη την πόλη και έρχεται η στιγμή που πρέπει να γυρίσεις σπίτι ωχ! όχι αυτή η σκέψη σε τρομάζει δεν θες να γυρίσεις σπίτι, μπορεί έξω να βρέχει «καρέκλες» μπορεί να είσαι σαν την παραδαρμένη από το πρωί στους δρόμους αλλά δεν μπορείς να πεις ναι θα πάω στο σπίτι και θα μείνω μέσα όχι δεν μπορείς να το πεις αυτό το ναι, απλά δεν μπορείς.!Και ενώ κατεβαίνεις από το τόσο «ελκυστικό» και «καθαρό» λεωφορείο ένα τηλεφώνημα ακούγεται σαν «βραχονησίδα στην μέση του ωκεανού» και σου λέει «Πάμε για τσίπουρα» και τότε εσύ σαν μικρό παιδί που του πήρανε το μεγαλύτερο δώρο τρέχεις σπίτι σου να ξαναετοιμαστείς για να πας να πιεις τα «τσιπουράκια» σου που ακούγονται τόσο δελεαστικά να πιεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα τους! Τελικά εκεί που κάθεσαι στον υπολογιστή αποφασίζεις να μην βγεις λες και ένα «και αύριο μέρα είναι» και πας και παίρνεις και μια ταινία έτσι για να την δεις μόνη σου γιατί ακόμα και ο αδελφός σου αποφασίζει να κάνει κάτι άλλο…

p.s : Κάλο Σαββατοκύριακο και καλό μας φθινόπωρο λοιπόν!


Άρια Μεσοροπιάν!

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Κάλο μήνα…..

Αποφάσισα να αναρτήσω ένα κείμενο περί απολογισμού όχι τώρα αλλά πιο μετά όταν το πράξω και στο μυαλό μου , τώρα όμως θέλω να πω το εξής. Όποιος και αν είναι ο στόχος να θυμάσαι κάτι η σωστή προετοιμασία εξασφαλίζει παραπάνω από τις μισές φορές την επιτυχία. Τώρα λοιπόν που ο στόχος λέγεται «ανακαίνισης καρδιάς» σε όλους τους τομείς μην φανταστείς μόνο στον ερωτικό αλλά και σε όλους τους άλλους τομείς που απαρτίζουν την καρδιά σου προσπάθησε να κάνεις ένα ξεσκόνισμα των σκονισμένων – κιτρινισμένων αναμνήσεων σου είτε φιλικών, είτε ερωτικών, είτε οικογενειακών. Ναι ναι σε βλέπω μην βιαστείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου αλλά:

 Προσπάθησε να αναζητήσεις πράγματα υλικά και μη τα οποία θα σου ανανεώσουν τον προσωπικό σου χώρο
 Αφιέρωσε χρόνο σε δραστηριότητες μακριά από προβληματισμούς…
 Απαλλάξου από το βάρος των καταπιεσμένων συναισθημάτων μιλώντας ανοιχτά και όποιον πάρει ο χάρος
 Πράξε μια κατά μέτωπο επίθεση σε όποιον θεωρεί ότι ήρθες σε αυτήν την ζωή μόνο για να λύνεις τα προβλήματα του
 Φύλαξε την γοητεία και γενναιοδωρία σου για λίγους και εκλεκτούς που έχουν αποδείξει έμπρακτα πως το αξίζουν

Και άλλα πολλά θα μπορούσα να πω αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται το μόνο που  θέλω να τονίσω είναι ότι τελικά οι διαμάχες δεν λύνονται με λόγια και με φωνές αλλά με μια κόσμια συζήτηση για να μην πω χωρίς καθόλου συζήτηση……

P.S. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!   


Άρια Μεσοροπιάν