Αυτό είναι για σένα Σπύρο, είναι ένα τίποτα μπροστά σε σένα, είναι όμως αυτά που νιώθω,,ένιωσα και θα νιώσω…

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω και τι να πρωτοπώ για σένα γιατί ακόμα και τώρα το χέρι μου τρέμει (όπως και η καρδιά μου) ήθελα τόσα πολλά να γράψω τόσα πολλά να σου πω αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται πότε να έχω αυτήν την ευκαιρία..Πέρασαν 7 χρόνια 7 ολόκληρα χρόνια με το κενό που μου άφησε η απουσία σου άλλοτε να μεγαλώνει άλλοτε πάλι να μικραίνει όσα όμως χρόνια και αν περάσουν εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο σου, την χροιά της φωνής σου, το περπάτημα σου… δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις ξέρω όμως ότι με βλέπεις, με νιώθεις, με προσέχεις και ξέρω ναι πίστεψε αυτό σίγουρα το ξέρω ότι εκεί που είσαι είναι καλύτερα από δω…

Αχ και να μπορούσες να ήξερες πως αισθάνθηκα και πως ακόμα αισθάνομαι όταν σε σκέφτομαι... Ξέρεις αυτές τις μέρες είχα την κουβέντα σου, για σένα μιλάω πάντα, όλοι ξέρουν για σένα, δεν έχω τίποτα να ντραπώ και τίποτα να κρύψω, είσαι ένας άγγελος ναι είσαι, αυτό είσαι τώρα και θα παραμείνεις πάντα έτσι..αλλά γιατί γιατί γιατί να φύγεις έτσι γιατί να μου το κάνεις ή μάλλον όχι, γιατί να το κάνεις στον εαυτό σου αυτό..ε…γιατί…? Θα έρθει η στιγμή που θα γράψω πολλά για σένα, για μας για την αγάπη που σου είχα, το ξέρεις πάντα το ήξερες, συγγνώμη όμως αν δεν μπόρεσα να στο δείχνω καθημερινά αν δεν μπόρεσα να σου δείχνω την απέραντη αγάπη την αγάπη που ήθελες όσο τίποτε άλλο..

Τώρα όμως δεν είναι οδυνηρή όσο τότε, τώρα είναι μαζί μου ζω με αυτήν, με την απουσία σου... Ξέρεις έχω όλα τα πράγματα σου, τα ρούχα σου, τα σκουλαρίκια και κάποιες ζωγραφιές σου, ήμουν μικρή ...Πολλοί νόμιζαν ότι δεν καταλαβαίνω άλλοι πάλι νόμιζαν ότι θα το ξεπεράσω γρήγορα.. όχι όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο που ένιωσα αυτόν το πόνο του απέραντου κενού εκείνων των πρώτων μηνών…

.. είχα καιρό να κλάψω για σένα το έκανα χθές..

Ήθελα να σε δώ και να σου πω πως σε αγαπώ πιο πολύ από όλους και από όλα, ήθελα να σε δώ και να σου πω ότι θα είμαι δίπλα σου για ότι με χρειαστείς, ήθελα να σε ρωτήσω ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ….

Μα τώρα όλα αυτά είναι μάταια.. αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ να το χωνέψω ότι θα μπορούσες να είσαι εδώ τώρα μαζί μου… ότι μπορεί να είχες κάνει την οικογένεια σου, ότι μπορεί να είχες βρει την πραγματική αγάπη και ζεστασιά που πάντα αναζητούσες..αλλά εσύ δεν είσαι εδώ… δεν θα είσαι ποτέ εδώ…

p.s αφιερωμένο σε σένα στο πιο αξιαγάπητο και «χτυπημένο» από την ζωή ξαδελφούλη..μου…(δεν είσαι μακριά είσαι πιο κοντά  από ότι νομίζεις....είσαι μέσα στην ψυχή μου, όχι λάθος..ΕΙΣΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ)

.σε αγαπώ.

Άρια Μεσοροπιάν