Ένα βράδυ στη Βαλαωρίτου

Μόλις σταμάτησαν λίγο οι βροχές για σήμερα, γίναμε μούσκεμα, αλλά η διάθεση να αρχίσουμε να τραγουδάμε για ακόμα ένα βράδυ « Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» είναι παρούσα. Στρίψαμε στο αγαπημένο στενό της Βαλαωρίτου και κατευθυνθήκαμε στην οδό Συγγρού.

Τώρα που το συλλογίζομαι, όσες φορές και αν ερχόμαστε εδώ είναι λες και ερχόμαστε πάντα για πρώτη φορά. Όταν είχα πρωτοκατέβει την Βαλαωρίτου  νόμιζα πως είμαι σε μια μικρογραφία του Θησείου ή της Πανόρμου στην Αθήνα, έτσι μου φαίνεται πιο οικεία, πιο ζεστή. Μια μέρα είπαμε πως η Συγγρού χωρίς εκείνη τη σειρά με τα φωτάκια που κρέμονται ανάμεσα σε δύο κτίρια προς το τέλος της, δεν θα ήταν ίδια. Είναι σαν να της δίνουν μια άλλη αίγλη και ας είναι απλά φωτάκια.

Καθόμαστε όπου βρούμε, σχεδόν στριμωχτά, είναι όλα γεμάτα για ακόμα ένα βράδυ. Έρχονται τα πρώτα κρασάκια και όλοι γελάμε πονηρά, τα μικρά ποτηράκια γεμίζουν και αδειάζουν σαν να είναι τρύπια. Λεφτά δεν έχουμε, αύριο τι θα κάνουμε δε ξέρουμε, μα δεν έχουμε καμία διάθεση να χαλαστούμε. Φέρε σερβιτόρε μου ακόμα ένα μισόκιλο!

Οι συζητήσεις μας κυμαίνονται πάνω-κάτω στις ίδιες που κάνουμε κάθε φορά: σχέσεις και πάλι σχέσεις. Μου στείλε αυτός, τι θα κάνω με αυτή, πότε να μιλήσω στον άλλο και πάει λέγοντας. Μονίμως με κάτι να ασχολούμαστε και κάτι να μας τρώει. Κάτι να γεμίζει η σκέψη μας, να πούμε πως είχαμε κάτι να μας βασανίζει. Και πάντα καταλήγω στο πόσο δύσκολές, ή μάλλον πόσο δύσκολες κάνουμε εμείς οι άνθρωποι τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας. Είτε αυτές είναι ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές.

Μετά από λίγη ώρα και αρκετά μισόκιλα τα κεφάλια μας γίνονται πιο βαριά και οι σκέψεις μας πιο έντονες. Στρίβω λίγο την καρέκλα μου προς το πλάι να παρατηρήσω λίγο τον κόσμο που κάθεται τριγύρω στο μαγαζί. Δυο τραπέζια δεξιά κάθεται ένα ζευγάρι. Ίσως το πιο όμορφο ζευγάρι που έχω δει μέχρι σήμερα. Η κοπέλα φόραγε στο κεφάλι της ένα όμορφο λουλουδάτο μαντίλι, στους ώμους της όμως δεν έπεφταν μαλλιά. Δεν ήθελα να την χαρακτηρίσω «άρρωστη». Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν κατάματα τις ουσιαστικές δυσκολίες που έρχονται στις ζωές μας χωρίς ποτέ να τις περιμένουμε και τα καταφέρνουν, για μένα είναι απόλυτα υγιείς.

Το αγόρι την κοίταζε με μια απροσδιόριστη χαρά και περηφάνια. Τον έβλεπες και έλεγες πως αν του την πείραζε κανείς, θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για αυτή. Μόνο και μόνο επειδή αυτή η κοπέλα ήταν πραγματικά όμορφη και ανεκτίμητη για αυτόν. Μπορούσες να τους χαζεύεις για ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να πάρεις λίγο από αυτό το μοναδικό που είχαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Με έπιασαν και μένα οι σκέψεις και άρχισα να συλλογίζομαι. Κοίταξα τα φωτάκια στο τέλος του δρόμου και σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορούμε να τα κάνουμε όλα αν έχουμε ανθρώπους να μας στηρίζουν. Έρωτες, φίλους και οικογένεια. Γυρνάω την καρέκλα πάλι στα κορίτσια μου, τις κοιτώ, χαμογελώ και σηκώνω το χέρι : « Σερβιτόρε, φέρε ακόμα ένα μισόκιλο» !

Της Έλενας Φώτου