Μεσημέρι Σαββάτου έχοντας ήδη δώσει 6 μαθήματα και με μόνο μια «σχολική» υποχρέωση να εκκρεμεί συνειδητοποιώ ότι έφτασα αισίως στο 3 έτος της σχολής, στο 3 έτος των «ξέγνοιαστων» φοιτητικών μου χρόνων. Στην Σαλονίκη μου μένουν ακόμη το πολύ  6 μέρες και μετά καλοκαίρι στο πιο όμορφο νησί. Το τι θα γίνει μετά στ 4 έτος και ειδικά στα «τελειώματα» του δεν θέλω ούτε να  σκέφτομαι. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά που αρχίζει η τελειώνει κάτι με πιάνει μια «γλυκιά» νοσταλγία ( ναι το έχω ξαναπεί!) και πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί και να κάνει συνέχεια κάτι συνειδητούς επαναπροσδιορισμούς ευρείας γκάμας. 

Κάθε τέτοιες στιγμές κατακλύζομαι από ένα περίεργο αίσθημα μια ασυγκράτητης το λες και μοναξιάς. Όχι δεν είναι ανασφάλεια, ούτε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης είναι κάτι άλλο κάτι διαφορετικό είναι νεύρα, γκρίνια, και κυκλοθυμικότητα είναι κάτι το απροσδιόριστο. Ενώ  σε μια μάταιη προσπάθεια ερμηνείας των συναισθημάτων μου μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο και τελικά παρατάω τον «σκεπτικισμό» μου και ασχολούμαι και πάλι  με τα τετριμμένα θέματα της καθημερινότητας. Είναι το αίσθημα που έχεις τόσα πολλά να πεις, θες τόσο πολύ να βρίσεις να ξεσπάσεις να ρωτήσεις νιώθει κανείς έτσι όπως εγώ…??και στ τέλος καταπνίγεις τα συναισθήματα σου κάτω από ένα γελοίο και άκρως κυνικό χαμόγελο γιατί όπως ξέρουμε όλοι είναι καλύτερο να χαμογελάς παρά να εξηγείς τι έχεις…όταν σε ρωτάνε «τι έχεις? Μα πες τι έχεις?» Ερώτηση που και εγώ η ίδια την έχω κάνει σε άλλους άπειρες φορές!

p.s Αυτά!!! Άρια Μεσοροπιάν