Και τώρα τέλος !

Θεωρώ ότι αυτήν την περίοδο ο καθένας είναι σε μια περίεργη φάση απολογισμού και ξεκαθαρισμού, άλλοι τώρα αρχίζουν να ψάχνουν τον τομέα των σπουδών τους, άλλοι τελείωσαν τις σπουδές τους άλλοι πάλι δεν τις άρχισαν καν. Για κάποιους ή εξεταστική έχει τελειώσει ενώ για κάποιους μόλις τώρα αρχίζει. Χθες έτυχε να πάω μια βόλτα από τα ΙΚΕΑ και συνειδητοποίησα με μια δόση στεναχώριας και νοσταλγίας ότι πέρασαν περίπου 3 χρόνια από όταν είχαν πρωτοπάει για να φτιάξω γεμάτη όρεξη και ενθουσιασμό το φοιτητικό μου σπίτι…

Αλλά έτσι είναι το καθετί κάνει το κύκλο του όσο και τετριμμένο και αν ακούγεται αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η αλήθεια.

Ακόμη χειρότερο είναι να τελειώσει το καλοκαίρι και να γυρίσεις στο τόπο που σπουδάζεις σκεπτόμενη ότι αυτό είναι το τελευταίο

«φοιτητικό» έτος. Δεν ξέρω γιατί συνέχεια αναφέρομαι σε αυτήν την χρονιά με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνομαι και να γίνομαι γραφική, ίσως γιατί πέρασα 3 υπέροχες χρονιές, απέκτησα αρκετές γνώσεις και γνώρισα πολύ ενδιαφέροντα άτομα, ίσως πάλι γιατί μπορείς να το πεις και έτσι ότι «πραγματοποίησα» ένα από τα όνειρα μου (ρομαντισμός!!) να έρθω να μείνω σε αυτήν την πόλη που λάτρεψα πολλά χρόνια πριν.

Μακάρι όλοι να μπορέσουν να πλησιάσουν έστω για λίγο το «όνειρο» τους οποιοδήποτε και εάν είναι αυτό..

Και μακάρι αυτή η «φάση» του απολογισμού-επαναπροσδιορισμού να μας ωθήσει σε ένα καλό «ξεσκαρτάρισμα» και να δούμε τι μας κάνει καλό και τι όχι καθώς και τι μπορούμε είτε να το βελτιώσουμε είτε να το αποτρέψουμε από το να συμβεί.

                                                                                                     

                                                                                                              Άρια Μεσοροπιάν

Μεσημέρι Σαββάτου έχοντας ήδη δώσει 6 μαθήματα και με μόνο μια «σχολική» υποχρέωση να εκκρεμεί συνειδητοποιώ ότι έφτασα αισίως στο 3 έτος της σχολής, στο 3 έτος των «ξέγνοιαστων» φοιτητικών μου χρόνων. Στην Σαλονίκη μου μένουν ακόμη το πολύ  6 μέρες και μετά καλοκαίρι στο πιο όμορφο νησί. Το τι θα γίνει μετά στ 4 έτος και ειδικά στα «τελειώματα» του δεν θέλω ούτε να  σκέφτομαι. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά που αρχίζει η τελειώνει κάτι με πιάνει μια «γλυκιά» νοσταλγία ( ναι το έχω ξαναπεί!) και πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί και να κάνει συνέχεια κάτι συνειδητούς επαναπροσδιορισμούς ευρείας γκάμας. 

Κάθε τέτοιες στιγμές κατακλύζομαι από ένα περίεργο αίσθημα μια ασυγκράτητης το λες και μοναξιάς. Όχι δεν είναι ανασφάλεια, ούτε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης είναι κάτι άλλο κάτι διαφορετικό είναι νεύρα, γκρίνια, και κυκλοθυμικότητα είναι κάτι το απροσδιόριστο. Ενώ  σε μια μάταιη προσπάθεια ερμηνείας των συναισθημάτων μου μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο και τελικά παρατάω τον «σκεπτικισμό» μου και ασχολούμαι και πάλι  με τα τετριμμένα θέματα της καθημερινότητας. Είναι το αίσθημα που έχεις τόσα πολλά να πεις, θες τόσο πολύ να βρίσεις να ξεσπάσεις να ρωτήσεις νιώθει κανείς έτσι όπως εγώ…??και στ τέλος καταπνίγεις τα συναισθήματα σου κάτω από ένα γελοίο και άκρως κυνικό χαμόγελο γιατί όπως ξέρουμε όλοι είναι καλύτερο να χαμογελάς παρά να εξηγείς τι έχεις…όταν σε ρωτάνε «τι έχεις? Μα πες τι έχεις?» Ερώτηση που και εγώ η ίδια την έχω κάνει σε άλλους άπειρες φορές!

p.s Αυτά!!! Άρια Μεσοροπιάν